Ik ben in Amsterdam. Ik bel Anne of ze vandaag nog tijd heeft om samen koffie te drinken. Zeker. Ze vertelt dat ze ’s middags in de Applestore op het Leidseplein is. Komt goed uit, want ik ben daar in de buurt. Tegen drie uur ga ik naar de Applestore omdat ze tegen die tijd klaar is.

Ik loop door de winkel en kan haar zo snel niet vinden. Totdat ik op de eerste verdieping ben en ik haar onder mij zie zitten. Anne koopt namelijk een nieuwe computer en haar oude wordt omgezet naar de nieuwe. Ik maak een foto van boven. Samen met een Apple medewerker zijn ze de boel aan het omzetten. Daarna loop ik weer naar beneden. Terwijl ik naar haar toe loop, maak ik foto’s. Het duurt lang voordat ze me ziet. Opeens ben ik in haar beeld, wat grote ogen oplevert.

Vannacht worden Wyb en ik wakker door een enorm geraas. Het blijkt enorm te stormen. En als ik dat zeg, dan is het echt stormen, want wie in Moddergat een huis heeft, weet wat een storm is. We gaan naar beneden, vrezen voor de eiken die om ons huis staan. Een eik op ons huis zal vast het huis klieven. Door de ramen zien we regen, bomen die wreed op en neer worden geschud. We vermoeden dat morgen de tuin bezaaid zal zijn met takken, bladeren, losgerukte spullen.

De volgende dag lijkt het alsof er niets aan de hand is geweest. De tuin ligt er vredig bij. Voordat Wyb moet werken, maken we nog een wandeling door het bos. Op het pad achter ons huis komen we pas de eerste slachtoffers tegen. Twee bomen blokkeren onze wandelpad. We denken dat dit nog maar het begin is. Diverse keren hebben we het bos na zo’n storm desolaat aangetroffen, vol afgewaaide takken en omgewaaide bomen. Maar niets van dat alles. De twee bomen zijn de enige twee bewijzen dat het vannacht zo hard stormde dat wij ongerust het bed uitkwamen.

Sinds lang weer eens een rondje door Moddergat gelopen. Moddergat ligt van alles ver weg en heeft zo zijn eigen economie. Waar verdienen mensen hun geld mee in een krimpgebied? Gelukkig ligt Moddergat aan het wad. Een iemand verdient daar zijn brood mee en heeft voor de gasten de schoenen voor het wadlopen al klaar staan. Voor elke maat is er een paar.

Wie onder aan de dijk loopt, aan de kant van het dorp, dus niet aan de kant van het wad, kijkt tegen de achterkant van de huizen. Zelfs van die achterkant wordt gebruikt gemaakt. Op de middelste foto een uitstalling van kleine cadeautjes. Links van de uitstalling een soort vogelkooitje. Het geld voor de cadeautjes kan door het gaatje worden gegooid, belandt het meteen in de schuur. Mooie manier om het niet te laten jatten.

En dan is er natuurlijk de bouwsector. De huizen van Moddergat zijn vaak oud, bewoond geweest door mensen die er hun hele leven hebben gewoond. Het opknappen van de woningen is vaak noodzaak. Gelukkig is daarvoor een aantrekkelijke subsidie beschikbaar.

O ja, toevallig staat Villa Kakelbont wel in Moddergat.

Eergisteren moesten we sneller naar een voorstelling dan gedacht. Haast. Wat moeten we aantrekken? Wyb weet het wel, dat leuke zwarte jurkje dat ze vorige maand in Groningen heeft gekocht. Het is net in de was geweest dus het moet nog even gestreken. Al vele malen is het in dit blog verteld: Wyb en ik zijn beiden ontzettend onhandig. Wyb legt het jurkje op de strijkplank en gaat het snel even strijken. Ze vergeet naar de temperatuur van de strijkbout te kijken. Tegen zoveel hitte kan de stof van dat leuke jurkje niet op, het verbrandt al bij de eerste aanraking. Wyb en ik memoreren even de prijs van het jurkje. Zonde geld.

We hebben nog steeds haast. Daarom leg ik  vlug mijn overhemd op de strijkplank. Ik pak de strijkbout. Stom. Absoluut niet bij nagedacht dat onder de bout nog de zwarte restanten van het jurkje zitten. Een deel van het jurkje versmelt met mijn blauwe overhemd. Wyb en ik memoreren even de prijs van het overhemd. Zonde geld.

Omdat het een echt leuk jurkje was, reizen we vandaag naar Groningen om het opnieuw te kopen. Geluk bij een ongeluk, het zwarte jurkje blijkt in het groen nog leuker te zijn. De ontzettende aardige mevrouw van de winkel blijkt op vakantie te zijn. We komen aan de praat met een andere ontzettend aardige mevrouw. Zij blijkt de ontwerpster van dat mooie jurkje te zijn en alle andere kledingstukken die er hangen. Foto van de ontwerpster. Ze heet Earn, haar winkel heet Womanbyearn.

De bladeren vallen. Op de bovenste foto heb ik, vermoed ik, de laatste zonnestralen van 2017 gevangen. Daarna kwamen de wolken en de regens en werd het weer somber zoals op de foto daaronder. De foto’s zijn een uur na elkaar genomen. In één uur werd het van zomer herfst.

Beide foto’s zijn door het raam genomen. De bovenste foto had ik al een paar dagen in mijn hoofd. Punt was dat er maar twee bladeren op het dakraam lagen. Door de toegenomen wind kwamen er vandaag een paar bij. Genoeg om de foto te maken. Bijkomend geluk dat de lucht nog steeds blauw was.

De onderste foto is modderig. Pas nu, nu ik de foto voor Dossiermoddergat klaarmaakte, zag ik dat de foto geschoten is met 32.000 iso. Vroeger kocht ik  fotorolletjes van 100 en 400 iso, kwam 32.000 iso niet eens in mijn hoofd op. Voor wie niet weet waar iso is voor staat, het getal geeft de lichtgevoeligheid aan van vroeger het fotorolletje en nu de sensor.

Voor de goede orde. Deze foto’s zijn niet in Moddergat genomen. Ik heb ze vanochtend in Lhee genomen voordat we naar Moddergat vertrokken. De foto’s laten ook zien dat we nodig de ramen moeten wassen.

Ik heb een afspraak in Amsterdam. Zoals altijd maak ik die in De Pont. Lekker makkelijk. Je loopt het Centraal Station  uit en met het pontje ben je al snel aan de overkant. Daarna loop ik naar de Raadhuisstraat om een boodschap voor Wyb op te halen. Op zo’n wandelingetje kan ik me erg verheugen. Ik loop eigenlijk nooit meer zonder fototoestel door een stad. De wandeling geeft me de mogelijkheid om een paar foto’s te maken.

Ik dacht dat ik een kleine boodschap moest doen, een paar flesjes ophalen. Het blijkt een bijzonder grote boodschap te zijn. Twee plastic tassen worden gevuld met een tiental zware flessen. Einde van mijn wandeling. Ik had gehoopt wat langer van de stad te kunnen genieten, met zo’n vracht zoek ik snel de trein op. Terug naar het platteland.

Feest: zomer in de herfst. Wat wil je nog meer? Om het feest te vieren vandaag niet een, niet twee maar drie foto’s. Wyb en ik maken een lange wandeling over het Dwingelderveld. Een dag met hard licht, lage zon, dat vraagt om zwart-wit foto’s.

Terug van de wandeling pak ik sinds lang Het boek der rusteloosheid van Fernando Pessoa. Zoals zoveel boeken kreeg ik het ooit van Matthijs. Het is een boek waaraan je nipt. Als je meer dan vier pagina’s leest, ben je stomdronken en uitgeput. Het boek vraagt erom dat je het voorzichtig tot je neemt. In het boek lees ik de volgende passage. Laat de woorden tot je doordringen en je hebt voor een dag al genoeg gelezen. Ik lees het op pagina 143. In totaal heeft het boek 649 pagina’s. Ik denk dat ik over dit boek nog mijn hele leven doe, gesteld dat ik nog vijftien jaar heb te leven. Matthijs heeft een monument voor me achtergelaten.

‘Voor ons, eeuwige wandelaars door onszelf, bestaat alleen het landschap dat wijzelf zijn. Wij bezitten niets, omdat wij niet eens onszelf bezitten. Wij hebben niets, omdat wij niets zijn. Welke handen moet ik uitstrekken naar welk heelal? Het heelal is niet van mij: ik bén het.’

Pessoa houdt niet van reizen. Zijn hele leven reisde hij alleen door zichzelf. Even verderop lees ik: ‘Wat kan China mij bieden dat mijn ziel mij niet al zou hebben gegeven? En als mijn ziel het mij niet kan geven, hoe kan China het mij dan geven, terwijl ik China toch met mijn ziel zou zien, als ik het zag? Ik zou rijkdom kunnen zoeken in de Oriënt, maar geen rijkdom van de ziel, want de rijkdom van mijn ziel ben ikzelf, en ik ben waar ik ben, met of zonder Oriënt.’

Begin deze week liep ik door de Tweede Walstraat in Nijmegen en kwam ik een deur tegen met stickers en afgescheurde affiches. Ik nam bovenstaande foto omdat de zin Beauty is in the Street natuurlijk mooi bij mijn foto’s past. Ik post elke dag tenminste één foto op Instagram en deze zou er, als een soort statement, mooi bij passen.

Thuis zette ik de foto in Lightroom en zag ik pas goed wat er op stond. De foto zette mij voor een ethisch dilemma. Het motto Beauty is in the Street heeft op de sticker een andere betekenis dan ik had gehoopt. Wie goed kijkt, ziet brandende agenten, agenten die aan molotov cocktails proberen te ontsnappen. Hier wordt gewoon geweld verheerlijkt. Ik had het enigszins kunnen weten omdat daarboven het anarchisme teken staat. Nou heb ik tamelijk goed het anarchisme bestudeerd en ik weet dat anarchisme heel vaak niet voor geweld staat. Daar staat tegenover dat er een stroming is die wordt bevolkt door een soort wilde beesten. Deze sticker is vermoedelijk een van hun uitingen. Hun beauty in the street is totaal niet mijn beauty in the street. Mijn beauty in the street is juist het humanisme, de kwetsbaarheid en de eenzaamheid van mensen in de straat.

Ethische vraag: ga ik deze foto wel of niet gebruiken voor Instagram? Wie ziet nu die brandende agenten, de meeste mensen zullen niet verder kijken dan het motto Beauty is in the Street, waar het mij om is te doen. Wie mij kent, weet het antwoord. Natuurlijk ga ik deze foto niet gebruiken. Ik wil niets te maken hebben met mensen die schoonheid in geweld zien.

In Amsterdam kwam ik een oude bekende tegen. Twee jaar geleden fotografeerde ik haar toen ze net op het elektriciteitskastje was gezet. Ik was haar eerlijk gezegd vergeten. Opeens viel ze me weer op. Inmiddels is ze afgebladderd en verweerd, een versleten meisje. Met moeite is nog het woord laughter te lezen.

De zin Day withhout laughter is goed van toepassing op deze dag waarop het lichaam van Anne Faber werd gevonden. Een 25-jarige vrouw die bijna twee weken vermist was. Haar vermissing hield heel Nederland in zijn greep. Vandaag werd haar stoffelijk overschot gevonden en werd het definitief duidelijk dat ze is vermoord.

We hebben een regeerakkoord. En dat hebben we geweten. Om ons te overtuigen hadden de coalitiepartners hun monden vol van de gewone, normale Nederlanders. Nu heb ik nog nooit iemand ontmoet die zichzelf afficheerde als gewone, normale Nederlander. Ben ik een gewone, normale Nederlander? Ik gruwel van het idee dat ik misschien wel die gewone, normale Nederlander ben. In mijn hoofd ben ik toch echt een ongewone, abnormale Nederlander, ben daar zelf trots op, zo zie ik mezelf namelijk het liefst. Ik sluit niet uit dat ik desalniettemin toch ook een gewone, normale Nederlander ben. Als dat zo is dan is dit een portret van een gewone, normale Nederlander.

De gewone, normale Nederlander is nu zo populair dat ik voorstel het portret van de koning dat overal in overheidsgebouwen en rechtbanken hangt te vervangen door een portret van de gewone, normale Nederlander. Ik heb er geen bezwaar tegen als men daarvoor bovenstaand portret gebruikt.

Als Anne op bezoek is, verandert onze huiskamer al snel in het redactielokaal van Yourdailylive.nl, haar lifestyle blog. Via twitter, whatsapp, facebook en gewone telefonie is er voortdurend contact met ik weet niet wie. Druk leven zo’n lifestyle blog bijhouden. Voor vertrouwelijke gesprekken moet ze af en toe naar buiten.

Gijs vindt het prima, wat extra drukte in huis. Ik heb zo het vermoeden dat hij Wyb en mij buitengewoon saai vindt. Enige afwisseling is altijd welkom, kan hij wat liefde kwijt.

Ik heb een afspraak in De Vereeniging in Nijmegen. Zoals zo vaak ben ik veel te vroeg en daarom maak ik een sentimental journey door Nijmegen. Het is lang geleden dat ik terug ben gegaan naar de plek waar ik ben geboren, de Broerdijk. Om precies te zijn: Broerdijk 84. Het is de deur met die drie raampjes boven elkaar. Het gaat dan niet om het hele huis. Was maar waar. Het gaat enkel en alleen om de zolderverdieping. We schrijven de jaren ’50, woningnood. Onder ons woonden opa en oma van Lunteren die de zolderverdieping aan ons onderverhuurden. Ik heb hier tot mijn vijfde jaar gewoond. Ik kan die zolderverdieping tot in detail beschrijven.

Ik ben geboren achter het rechtse raam van de bovenste rij ramen. De eerste jaren sliep ik daar met mijn vader en moeder op een kamer. Aan de muur hing een zwart-wit tekening van een hertje. Mijn bed stond links van het bed van mijn ouders. Ik heb er de beste herinneringen aan.

Voor het eerst fotografeer ik de achterkant van het huis. Achter de tweede raampartij van links was onze woonkamer. Als het sneeuwde deed mijn moeder het raam open en haalde ze de sneeuw van het dak. In een plastic bak mocht ik dan met de sneeuw spelen. Op de grond lag een Perzisch tapijt waar ik met mijn Matchboxjes hele busroutes uitzette en die ik trouw, keurig op tijd, reed. Zo zou ik door kunnen gaan met herinneringen.

Mijn moeder hield me een jaar langer thuis van de kleuterschool dan nu gepermitteerd is. Ze vond het veel te gezellig om me al op mijn vierde te laten gaan. Ik was haar zo dankbaar. Op mijn vijfde moest ik dan eindelijk naar de kleuterschool. Ik vond het daar zo vreselijk dat ik al op de eerste dag terug naar huis vluchtte. Daarna heb ik nog vele jaren met tegenzin op scholen moeten doorbrengen.

Wat is duurzamer, vriendschap of familie? Die vraag is natuurlijk niet in zijn algemeenheid te beantwoorden. Het antwoord is voor iedereen anders. De vraag intrigeert me omdat ik hem vroeger onmiddellijk had beantwoord met: vriendschap. Dat zou ik nu niet meer doen. De waardering voor familie is in mijn leven steeds meer gegroeid. Met vrienden beleef je allerlei deelaspecten van het leven. Sommige vrienden zijn er om samen mee te werken, anderen om de wereld mee door te nemen, weer anderen om samen op de wereld te mopperen. Je krijgt vriendschappen, je verliest vriendschappen. Familie is een constante factor waar je uiteindelijk lief en leed mee deelt. Je kunt elkaar soms minder zien, of een hele tijd niet, uiteindelijk is er toch familie. Een enkel geval uitgezonderd. Helaas.

Vandaag waren Jan en Connie naar Drenthe gekomen om naar Circus Ronaldo te kijken. Samen eten, samen kijken, samen genieten van de poëzie van de voorstelling. Familie. Ik ben benieuwd wat mijn oom morgen in zijn blog over zijn tocht naar Drenthe schrijft: www.roelofs.eu.

De theaterdirecteur in haar kantoor. Nou ja, kantoortje. In de podiumkunsten houdt het niet over. Je kunt als directeur beter bij de BUMA/STEMRA werken. Daar kun je een kantoor voor €13.000 inrichten. Toch is het een handig ding, dat kantoor van Wyb. Ik werk er zelf ook veel. Dat komt omdat je als ‘man van’ veel niks te doen hebt. Het ‘man van’ bestaat voornamelijk uit wachten. Wachten tot je vrouw klaar is met haar representatieve functies. Lees het niet als een probleem. Ik vind het heerlijk om ‘man van’ te zijn. Terwijl Wyb glimlacht, kan ik een boek lezen, of foto’s bewerken. Dat kantoortje van Wyb werkt prima. Ik begin steeds meer te groeien in mijn rol van outsider. Ik heb zelf ook wat met stakeholders lopen te glimlachen.

Dat wachten wordt trouwens meestal beloond met een mooie voorstelling. Zeker deze dagen. Achter Ogterop staat Circus Ronaldo. Al is het woord circus ietwat misleidend. In een circustent zien we een monoloog over de teloorgang van een circus, van een circusartiest. Misschien wel de teloorgang van het circus. No comico, verzekert de laatst overgebleven circusartiest. Maar zoals bij elke goede clown zijn het tragische en het komische nauw met elkaar verbonden. No comico.

Vandaag mocht ik het oude vliegveld Twenthe bezoeken, een surrealistischer ervaring. Het vliegveld is een archeologisch overblijfsel van de Koude Oorlog. Overal staan hangars, kantoren, allemaal verlaten en in tamelijke staat van verval. In hangar 11 stonden ooit 14 F16’s. De hal is zeker zo groot als twee voetbalvelden.

Het terrein is opgekocht door een onroerend goed magnaat die het wil omtoveren tot een evenementen terrein. Op en rond de landingsbaan vinden nu al grote festivals plaats. Wat een lef om zo’n terrein gewoon maar even te kopen. Er staan tientallen gebouwen op die toch allemaal onderhoud nodig hebben. Ik voelde meteen een soort plaatsvervangende bezorgdheid. En opluchting dat ik dat vliegveld niet heb gekocht.

Sinds lang zit ik weer op mijn oude werkplek De Pont tegenover het Centraal Station. Samen met Vincent van Warmerdam kijk ik of we tot een muziektheaterproductie rond een groot Amerikaans artiest kunnen komen. Ik kan geen namen noemen omdat er altijd kapers op de kust zijn.

Als ik De Pont uitloop, zie ik een flat over ’t IJ varen. Opnieuw doet een enorm cruise schip Amsterdam aan. Ik vind het altijd een vervreemdend gezicht zo’n varende flat. Het lijkt me heerlijk om een keer mee te kunnen varen.

Vorige week zag ik bij De Rijdende Rechter een meneer die buitengewoon boos was op een gemeente omdat die niets aan een eikenboom wilde doen. De takken van de boom hingen boven zijn dak en van die takken vielen voortdurend eikels op zijn dak waardoor hij niet kon slapen en hij voortdurend zijn tuin moest schoonmaken. Ik zag dat er een paar takken boven zijn dak hingen.

De mens is een zeurkont, hij is pas tevreden als hij wat te zeiken heeft. Rond ons huis staan een stuk of zes gigantische eiken. Potente jongens, met eigen ogen zie ik dat ze enorme hoeveelheden eikels afstoten. Een substantieel deel daarvan komt via ons dak op de grond. Dat geeft best wel geluid, er zijn van die dikke bij die langzaam het dak af rollen, net alsof er een rat over het dak loopt. Nog nooit is daar enige irritatie over bij me opgekomen. Sterker: als de eerste eikels vallen, weet ik dat het herfst is. Het geluid van vallende en rollende eikels hoort inmiddels onlosmakelijk bij de herfst. Een geluid om naar uit te zien. Ik zou tegen die boze meneer willen zeggen: even een andere blik en de wereld ziet er heel anders uit. Je moet wel een enorme eikel zijn om je aan eikels te ergeren.

Overigens ben ik wel geneigd om met een helm buiten te lopen. Als je zo’n eikel op je hoofd krijgt, kan dat best gemeen pijn doen. Als zo’n ding op je auto ketst kan het ook wel even schrikken zijn. Verder geen kwaad woord over eikels. Door die eikels hebben we diverse eekhoorns in de tuin. Prachtige beestjes.

In onze tuin is een explosie van paddestoelen. Om de twee meter staat een ander exemplaar. Afgelopen vrijdag heb ik zelfs een echte heksenkring weg gemaaid. Zonde. Maar dat was nodig omdat vandaag het officiële jeu de boules familietournooi plaatsvond. Ikzelf deed niet mee omdat ik achter het raampje daar boven onder ons dak ziek lag te liggen. De glorieuze winnaar van het tournooi werd Wyb, waardoor de familiebeker toch in ons bezit bleef.

Een van de paddestoelen in onze tuin is het klassieke exemplaar wat hier op de foto staat. Meer paddestoel kun je ze toch niet krijgen. Bij het schrijven van het woord paddestoel vroeg ik me af of het nou paddestoel of paddenstoel was. Voor dat soort gevallen ga ik altijd naar onzetaal.nl voor een taaladvies. Daar vind ik: ‘In de officiële spelling geldt deze regel voor de tussen-n: als het eerste deel alleen een meervoud heeft op -en (en niet ook een meervoud op -es), schrijf je doorgaans een tussen-n in de samenstellingen met dat eerste deel. (.) Wat ons betreft is paddestoel ook prima; deze spelling komt geregeld voor. Het wel of niet schrijven van de tussen-n beschouwen wij als een vrije keuze. Wie vindt dat paddenstoel te veel de gedachte oproept aan een letterlijke stoel voor een pad, en niet aan een zwam, kan het woord gerust zonder tussen-n schrijven.’ Ik koos daarom voor het al oude woord paddestoel dat toch al decennia adequaat het fenomeen paddestoel aanduidt.