2015, juni

Reisje

Maandag 1 juni 2015, Amsterdam

Ik had een raar weekend. Ik ben met zo’n 40 mensen in een gele antieke bus door het noorden van Nederland gereden. Het is een weekend waar ik zelf nooit voor zou kiezen. Ik hou niet van groepsreisjes. Ik hou sowieso niet van grote groepen. Het lijkt me heel erg om met een groepsreis naar het verre buitenland te moeten. Moet je opeens gezellig doen, praten met mensen, je aanpassen aan het ritme van andere mensen, samen eten. Voor mij is dat een nachtmerrie.

Maar waarom dan met 40 mensen door het noorden gaan rijden? Het volgende is het geval. Wyb is lid van de Rotary, ook al zo’n fenomeen waar ik puistjes van krijg. Maar goed, Wyb vindt het een leuke club en vermaakt zich er. Daar ga ik dan natuurlijk niet over zeuren. Ik ben zelf 11 jaar lid geweest van de Rotary, beschouwde het als een onderdeel van mijn werk. Maar ik heb een fles champagne opengetrokken toen ik me kon afmelden. Ik vond het een groepsreis die te lang duurde.

In de club van Wyb hebben ze de gewoonte dat een keer per jaar een lid een zogenaamde rootsreis organiseert. Dat wil zeggen dat het Rotary-lid de andere clubleden meeneemt naar een stad of streek uit zijn verleden. Dit keer had Wyb zich opgegeven, samen met Hermien die in Kruisweg op Het Hoge Land in Groningen is geboren en getogen. Een combinatiereis dus.

Opeens reden die 40 Rotarians door onze biotoop. We reden eerst langs het huis waar Wyb is geboren, daarna gingen we lunchen in de garnalenfabriek in Moddergat, liepen door het dorp om vervolgens bij Anneke in de tuin thee te drinken. ’s Avonds zaten die 40 lieden zomaar in onze Waard van Ternaard. Voor de tweede keer in ons leven was de Waard speciaal voor ons gereserveerd. De eerste keer was bij ons huwelijk toen we daar met het hele gezelschap zijn gaan eten. Zowel toen als nu was het eten voortreffelijk.

Nu zit ik in dit blog wel te mopperen, maar dit is geheel ten onrechte. Er gebeurt iets vreemd met me als ik in een bus met mensen op reis ga. Ik stap er met tegenzin in, maar vervolgens regenereer ik tot schooljongen die op schoolreisje gaat. Ook al neem ik me voor het niet te doen, maar op een gegeven moment kom in de ouwehoer modus. Niemand vermoedt dan dat ik niets van groepsreizen moet hebben. Ik zelf ook niet meer.

Mijn principes ten spijt vind ik het zelfs opeens reuze tof en ontpop ik me tot een buitengewoon sociaal en gezellig iemand. Deze dagen stonden Wim en ik, Wim is de man van Hermien, volledig ten dienste van onze vrouwen. In de uitnodiging waren wij al aangekondigd als soepdraaiers en broodjessmeerders en die rol hebben we zonder mopperen vervuld. Op het eind van de dag lalden we de bus in. Ouwejongenskrentenbrood.

We sliepen in een hotel in Dokkum, de bus parkeerden we bij de sportvelden. Nooit doen in Dokkum want de volgende dag waren die klojo’s uit Dokkum op onze antieke bus geklommen, hadden het noodluik geforceerd en genoten van de flessen Berenburg en eten dat nog in de bus aanwezig was. Nadat de politie procesverbaal had opgemaakt vervolgden we onze tocht door ons leefgebied. We deden ’t Ailland aan, onze favoriete plek in de haven van Lauwersoog. Vervolgens trokken we het Groninger land in waar we in Hornhuizen de oude vuurtoren beklommen, onderdeel van een kerktoren en konden we uitkijken over het wijdse Groninger land met in de verte het wad. Daarna was de lunch in een soort Tolhuistuin-achtige omgeving. De hipster verspreidt zich over het land.

Op het einde van de lunch dingde ik zelfs naar het voorzitterschap van Innerwheel, zeg maar de sneue pendant van de Rotaryclub. De vrouwen en mannen van hebben zich onder de naam Innerwheel verenigd en doen dan hun partners een beetje na.
Jammer genoeg heeft Wim zich voor het leven als voorzitter uitgeroepen en laat hij geen enkele concurrentie toe. Hij is zo’n beetje de Sepp Blatter van Innerwheel. Mogelijk dat ik een schaduw Innerwheel ga oprichten. En zo klojooden we het weekend door. Pas op zondagavond realiseerde ik me weer dat ik van zulke reisjes eigenlijk niets moet hebben.