2016, juli

Uit de lucht

Donderdag 28 juli, Dali, China

Beste lezer,
Momenteel reizen De Blogger en De Censor door China. Dit heeft tot gevolg dat Dossiermoddergat tot zeker 12 augustus uit de lucht gaat. Het Chinese internet is zo onstabiel dat het uploaden van een nieuw blog niet mogelijk is. Vorige blogs verliezen dan hun opmaak waardoor Dossiermoddergat volstrekt niet de kwaliteit kan leveren die de lezer van ons gewend is. Je moet het dus tot 12 augustus zonder Dossiermoddergat stellen. Daarna zullen we het zeker goedmaken.
De Blogger wenst iedereen een mooie zomer en een goede vakantie.

Ontketend

Donderdag 28 juli, Dali, China

‘Verhuurt u ook fietsen?’ vraagt Wyb in ons hotel in Chengdu, nu bijna veertien dagen geleden.
‘Nee, wij verhuren geen fietsen,’ antwoordt de receptioniste in goed Engels, zoals steeds meer Chinezen goed Engels spreken. Ze weet ook niet waar je wel fietsen kunt huren.
De dagen daarop blijkt dat het een domme vraag was. Tien jaar geleden fietsten we nog door de Chinese steden, al viel ons toen al op dat die enorme rijen fietsers die Wyb achttien jaar geleden in China zag, en ik van foto’s en televisie kende, aardig waren gereduceerd. Nu moeten we constateren dat er helemaal niemand meer fietst. In Chengdu zag ik wel geteld één fietser, een dame die dat uit sportieve overwegingen deed.

Al die fietsers rijden nu op elektrische scootertjes die zacht over het wegdek zoemen. Of zitten in chique auto’s. Misschien wel voornamelijk in chique auto’s. Wie nog het beeld van China heeft als half Derde Wereldland moet dat snel van zich afzetten.
Als ik Chengdu vergelijk met San Francisco, waar we vorig jaar op vakantie waren, dan valt die vergelijking uit in het voordeel van Chengdu. Er wonen in San Francisco puissant rijke lieden, maar die willen dat geld niet aan gemeenschapszaken besteden. De stad is dan ook tamelijk verloederd. Overal liggen zwervers, junks, straten en huizen zijn in de arme wijken niet onderhouden, het is op sommige plekken echt een bende.
Chengdu daarentegen is een keurige stad. Prima wegen, nergens zwervers of junks, parken die prima zijn onderhouden. We gingen met de metro mee en waren verrast door de efficiënte opzet en de keurigheid. Nergens graffiti, niets versleten of afgetrapt.

Uit de vorige woorden kun je opmaken dat Chengdu een saaie stad is, die gebukt gaat onder een streng regime. Maar in al die steden en gebieden waar we inmiddels zijn geweest, zien we vrolijke en vrijgevochten mensen. We verbazen ons over de hipheid en de levendigheid. Politiek zal er een streng regime zijn, maar de individuele vrijheid is duidelijk groot.

We zijn nu in Dali en evenals in Lijiang en Shangrila is er een grote muziekscene. Overal spelen bandjes en singer-songwriters die geen kinderachtige muziek spelen. Pas vanavond zagen we voor het eerst een ouder echtpaar in een straat traditionele muziek spelen en Wyb en ik hebben dat rijkelijk beloond. Overal zijn cafeetjes en hippe winkeltjes. De designgolf die Nederland niet onberoerd liet, heeft ook hier toegeslagen. Veel winkels en cafeetjes zouden in Amsterdam of New York niet misstaan.
China is ontketend, denk ik. De bevolking kent een grote individuele vrijheid, gesteund door een steeds hogere levensstandaard. Ik ben zo benieuwd naar de uiteindelijk politieke uitwerking, op een gegeven moment zal de politiek de maatschappelijke ontwikkeling toch moeten volgen.

Natuurlijk is er een tegenstelling tussen stad en platteland. Het platteland leidt zijn eigen leven, zoals het al eeuwen zijn eigen leven leidt. Er wordt hard gewerkt en families leven met alle generaties in één huis. Ik denk dat veel politieke en maatschappelijke ontwikkelingen aan een groot deel van de Chinese bevolking voorbij gaan. Alhoewel. Werkelijk iedereen heeft een mobiele telefoon, waar druk gebruik van wordt gemaakt, de infrastructuur is ook op het platteland ongelooflijk verbeterd en dorpen worden opgeknapt.

Ik vroeg mij af hoe de boeren hebben gereageerd op de Culturele Revolutie toen daar veertig jaar geleden opeens van die opgewonden jonge Maoïsten naar het platteland werden gestuurd en daar de samenleving ontregelden met hun strakke ideologische denken en hun jeugdige overmoed. Die Culturele Revolutie schijnt dan ook in hongersnood te zijn geëindigd. Is er eigenlijk wel eens onderzoek gedaan naar de Culturele Revolutie vanuit de optiek van het platteland?
Het zou me niet verbazen als de boeren dit als volslagen waanzin hebben ervaren. In ieder geval leiden ze nu weer het rustige en stille leven zoals ze dat al zo lang doen. Leven de steden in toenemende welvaart en hebben ze het gezicht van een liberale samenleving aangenomen, op het platteland is de economische dynamiek veel minder doorgedrongen. Dat neemt niet weg dat China in ongekende vorm in beweging is en Wyb en ik met verbazing en bewondering naar alle veranderingen kijken.

Zwerver

Woensdag 13 juli, Lhee

Het afgelopen half jaar heb ik een zeer regelmatig leven geleid. Het is voor de eerste keer in mijn leven dat ik zo’n rustig bestaan heb. Geen vergaderingen, geen spanning of iets wel of niet lukt, geen personele perikelen. Ik zit om 9.30 uur achter mijn bureau en schrijf zo’n 1500 woorden. Veel mensen zouden dit een buitengewoon saai leven vinden. Ik ontmoet op een dag nauwelijks andere mensen, ik moet me helemaal alleen vermaken. Lukt dat? Tegen allerlei verwachtingen in, waaronder die van mijzelf, gaat dat prima.

De laatste weken is dat echter anders. Eerst was er een invasie van familie. Werkelijk uit alle hoeken en gaten kwamen ze tevoorschijn: Ameland, Eindhoven, Amsterdam, Nijmegen, Zeewolde, Kollum. Aan die diversiteit aan plaatsen zie je dat ik uit een geëxplodeerde familie kom. In mijn familie staat niets meer op zijn plaats.
De laatste dagen begint de onrust van de vakantie me parten te spelen. Vrijdagavond om negen uur vliegen Wyb en ik van Schiphol naar Chengdu, waar we tien uur later hopen te landen. Nooit van Chengdu gehoord? Er wonen zo’n 5 miljoen mensen.

Deze dagen besef ik meer dan ooit dat schrijven in eenzaamheid moet gebeuren. Hoe eenzamer, hoe beter. Afleiding is de grootste vijand van het schrijven. De afgelopen dagen word ik afgeleid omdat ik nog wat spuiten bij de dokter moet halen, wandelsokken moet kopen, een extra batterij voor mijn fototoestel en een adapter zodat ik de foto’s in de computer kan laden en meer van dat soort onzin. Moeten we ook nog het huis schoonmaken omdat er liefst drie verschillende mensen in onze vakantieperiode in huis komen. Een echte schrijver zou al deze ruis vermijden en niet op reis gaan.

Gelukkig dat ik Wyb heb. Als het aan mij ligt zou ik weinig de deur uitkomen. Van nature ben ik namelijk geen reiziger, alhoewel ik wel van reizen hou. Als ik eenmaal in beweging ben, vind ik het heerlijk. Door mijzelf zou ik niet in beweging komen. Daar zorgt Wyb voor, zoals Wyb alles verzorgt als het om reizen gaat.
De reisleidster die Wyb ooit werkelijk was, is nooit verloren gegaan. Vaak wordt me de vraag gesteld of we met een groepsreis gaan. Ik moet er niet aan denken. Als ik met een groep moest reizen zou ik zeker niet gaan. Al het gezeur, de verplichtingen, het geklaag, de roddels, ik moet er niet aan denken. Moet je ook nog praten met mensen met wie je helemaal niet wil praten.

Ik hoef er ook niet aan te denken, Wyb zorgt ervoor dat we met z’n tweeën kunnen reizen. Zo heeft ze de belangrijkste bewegingen, zoals twee binnenlandse vluchten en een lange treinreis, al vastgelegd. Daar tussendoor zijn we zo vrij als een vogeltje. We zijn onze eigen gids en bepalen zelf waar we slapen en hoeveel dagen. Dat is de enige goede manier van reizen, vind ik.

Goed beschouwd ben ik dus een zeer luie reiziger. Ik heb niets voorbereid en ik heb ook nog helemaal niets gelezen over de plaatsen en plekken waar we heen gaan. Toch heb ik het volste vertrouwen dat ik de mooiste dingen zie en dat we in die grote Chinese steden niet zullen verdwalen. Ik weet namelijk dat Wyb alles al uit en te na heeft bestudeerd. Ze weet in de steden waar de stations zijn, hoe we in het hotel kunnen komen, wat de beste plekken zijn om heen te gaan. Het is de voorpret van Wyb om dat allemaal al bestudeerd te hebben.

De aankomende weken draag ik al mijn bezittingen op de rug en kan ik mij een zwerver wanen, een hippie, een Easy Rider zonder motor. Van schrijven zal niets terecht komen, het bloggen zal afhankelijk zijn van de aanwezigheid van wifi bij onze slaapplaatsen. De vorige keer dat we in China waren, was dat prima geregeld. Maar toen zaten we in grote steden, op deze reis zoeken we de periferie op. Mocht de blogfrequentie afnemen, dan ligt dat niet aan mij. Ik kan mij voorstellen dat tegen de Tibetaanse grens de verbinding met het World Wide Web niet optimaal is. Even geduld aub, stond vroeger op de televisie als de verbinding het liet afweten. Deze tekst zal de aankomende weken mogelijk ook van toepassing zijn op Dossiermoddergat.

Sport

Maandag 11 juli, Lhee

Jezus Christus, wat is de wereld eigenlijk mooi. Vandaag zullen weer de mooiste gedichten zijn geschreven, wetenschappers hebben belangwekkend onderzoek gedaan, reizigers beleven de mooiste avonturen, ondernemers zijn veelbelovende bedrijven gestart. Theatermakers hebben verrassende voorstellingen gespeeld, er zullen vast designers zijn die vernuftige dingen hebben ontworpen, fotografen hebben de mooiste foto’s gemaakt. De wereld zit vol verhalen. Je houdt iemand een microfoon voor de mond, stelt de goede vragen en een prachtig verhaal wordt verteld.

Vanmiddag zit ik een paar uur in de auto. Zoals gewoonlijk stem ik af op NPO Radio 1, of hoe dat tegenwoordig ook mag heten. Drie uur lang hoor ik alleen maar geleuter over sport. Ongelooflijk. NPO 1, de Nieuwszender. Niks nieuws. Eindeloze analyses over een partijtje voetbal, een 18-jarig mannetje dat hard kan rijden in een formule 1 auto. Het gaat maar door. Atletiek, tennis, het babbelt en zeikt maar door over sport.

Het fijne van het woord sport is dat je het met minachting kunt uitspreken. Sport. NPO Radio 1 heeft deze zomer als overall titel voor haar programma’s: NPO’s Sportzomer. Flikker alsjeblieft op met je sport. Van alle menselijke activiteit is sport de meest onbelangrijke, de meest nietige, de meest vluchtige. En wat denk je? De Nederlandse radio lult over niks anders dan sport. Sport, Jezus Christus, is net zo vluchtig als de stank die ik elke ochtend na het slapen op de wc produceer. Even is het heel erg aanwezig en zo is het totaal verdwenen. Sport is niks. Sport is het verdrijven van verveling.

Sport is opium. Natuurlijk zendt de Nederlandse radio niets anders uit dan sport. Sport houdt mensen dom. Ze gaan erdoor voor de buis hangen, voor de radio zitten. Ze beleven even spanning, een korte bevrediging, en dan is het weer voorbij. Een paar gekken zullen zich over een jaar nog herinneren dat Jos Verstappen tweede werd in de Grand Prix van Groot-Brittanië en Tom Dumoulin een etappe van de Tour de France won. Voor de overgrote meerderheid van sportkijkers en -luisteraars is het evenement voorbij, de uitslag bekend en daarmee meteen vergeten. Instant amusement. Een vleugje parfum. Een snuifje cocaïne. Totaal onbelangrijk in het totaal van menselijke activiteiten. Alleen de media blazen het op alsof er niets belangrijkers is dan die kutsport.

Zoals de lezer merkt, heb ik vandaag een overdosis sport gehad. Terwijl ik in de auto zat, werd ik bozer en bozer. Alles ging over sport. Was er een quiz, ging het over sport. Waren er studiogasten, ging het over sport. Als Jezus ooit weer eens terug komt op aarde, wat ik niet verwacht, zal hij vast met zijn zweep de sportanalisten uit de studio’s jagen en zeggen dat ze zich eindelijk eens met wezenlijke zaken moeten bezighouden. Er zijn duizenden en duizenden interessante mensen, komen de sponsors van sportploegen aan het woord. Sodemieter op. Elk bedrijf dat sport sponsort ga ik van nu af aan boycotten. Subweb stapt in het wielrennen? Ik zal nooit een vakantie boeken bij Sunweb. Sport is een plaag, zoals de zika mug een plaag is. Eigenlijk heeft sport dezelfde werking als de zika mug. Het tast de hersens aan, het maakt de mensen dommer, het vernauwt het denken. Al die prachtige verhalen die verteld zouden kunnen worden, de verhalen van de schrijvers, de wetenschappers, de ondernemers en de reizigers, krijgen we godverdomme dat gelul van een ploegleider te horen, een trainer die opstapt of een sporter die het Olympisch limiet niet heeft gehaald.
Sport. Spreek het woord maar eens met minachting uit. Dat bekt zo lekker. En dat is niet voor niets. Sport, gadverdamme.

Zelfbeeld

Zondag 10 juli, Lhee

Zelfbeeld. Hoe kom je eraan? Hoe bouw je het op? Een zelfbeeld is totaal iets anders dan een spiegelbeeld. Als ik voor de spiegelbeeld sta, zie ik een kalende man van zestig jaar waarin de tijd zijn sporen heeft gegroefd. Met mijn zelfbeeld heeft die man niets te maken.
In de spiegel zou een jonge man moeten staan die nog een heel leven voor zich heeft. Een man op wie de tijd geen vat heeft, die levenslustig het een na het ander aanpakt. Liegt het spiegelbeeld het zelfbeeld voor? Of andersom?

Hoe kom ik aan mijn zelfbeeld? Je doet wat dingen goed, je doet wat dingen fout en zo bouw je voor jezelf een verhaal op, een verhaal dat jouw werkelijkheid is. Het heeft niets met het spiegelbeeld te maken, maar ook niet het beeld dat anderen van jou hebben.
Het zelfbeeld wordt zo’n beetje hetzelfde gemaakt als een roman. Een mens neemt wat ingrediënten uit de werkelijkheid, wat dingen die hij heeft meegemaakt, er is wat cognitieve dissonantie, wat fantasietjes die steeds meer een eigen leven leiden, wat hardnekkige inbeeldingen en zie: een mens heeft een zelfbeeld.

Ik zie mijzelf als iemand die prima een stok op zijn wijsvinger kan laten balanceren, ik ben een meester in het dansen op de rand van de vulkaan en speel uitstekend tafeltennis en jeu de boules. Met dat zelfbeeld leef ik al heel wat jaren. Dat komt waarschijnlijk omdat ik mijzelf als tamelijk stabiel en gelijkmoedig omschrijf. Dit, ik ben een geluksvogel, gecombineerd met jeugdig enthousiasme. Zo. Nu weet iedereen alles van me. Of het klopt moet de ander maar bepalen. Mijn spiegelbeeld gelooft er geen donder van.

Spiegels vallen in scherven. Met zelfbeelden is hetzelfde het geval. Iedereen komt op een gegeven moment zichzelf tegen. Bij mij was dat dit weekend het geval. Weg zelfbeeld, het ligt in scherven voor me. Momenteel raap ik ze op. Geen idee of ik ze nog aan elkaar kan lijmen.

Deze week komt het ene na het andere familielid op bezoek. Zaterdag kwamen Jan en Connie langs. Ik heb grote bewondering voor mijn bloggende oom. Hij is een multi-talent dat zich kan laten voorstaan op vele kwaliteiten. Hij formuleerde de woorden voor menig burgemeester, bepaalde jarenlang het cultuurbeleid van Nijmegen, was officieel speaker bij de Nijmeegse Vierdaagse, is een benadigd dichter en is nog grappig bovendien. Van zijn huidige fysieke vermogen, na een ernstige hartaanval en val van een trapje, heb ik een minder hoge pet op. Ik was daarom nogal verbaasd dat hij na een copieuze maaltijd wilde jeu de boulen. Hij moest toch weten dat ik dat varkentje wel even zou wassen. En daar raakte ik des te meer van overtuigd toen ik zag dat hij met moeite de ballen pakte. Met veel gezucht en gesteun raapte hij ze van de grond.

Het bleek een ernstige onderschatting mijnerzijds. Zowel Jan als Connie blijken ongelooflijk goede jeu de boules spelers te zijn. Eerst werd Wyb overtuigend ingemaakt. Daarna moest ik mijn meerdere erkennen in Jan. Daar sta je dan met je zelfbeeld.

Het was een rampzalig weekend. Vandaag werd ik in een moordende familiecompetitie uiteindelijk verslagen door Wyb. Na een slopende partij delfde ik het onderspit. Daar stond ik dan: ex-jeu de boules koning van de familie, wreed van mijn troon gestoten door eerst mijn oom, vervolgens mijn eigen vrouw. Een shakespeareaans drama met resultaat dat mijn zelfbeeld vanaf nu gelijk valt met mijn spiegelbeeld. Wee de mens die zijn eigen verzonnen verhaal kwijtraakt. Hij ziet zichzelf opeens in zijn kale existentiële kwetsbaarheid. Videris nudum hominem.

Wyb, officieel winnaar van het Familietournooi 2016.

Bagdad

Zaterdag 9 juli, Lhee

Bagdad vandaag

Zeven terroristen blazen
uit naam van Allah
een winkelcentrum op.
De media melden
tweehonderd doden,
tientallen gewonden,
chaos en paniek.
Terwijl ze hun bommen
gooiden, riepen ze:
‘Allahoe akbar, Allahoe akbar.’

’s Avonds op het Journaal
rouwt voor de camera’s
een moeder die hierbij
haar zoon verloor. ‘Ik zoek
steun bij Allah,’ zegt de vrouw
terwijl ze zichzelf in groot
verdriet op haar borst slaat.
En terwijl ze haar lichaam
heen en weer wiegt, roept ze:
‘Allahoe akbar, Allahoe akbar.’

Toch mooi dat Allah
steun en toeverlaat
van iedereen is.

Bohemien

Vrijdag 8 juli, Lhee

In mijn hoofd ben ik een stuk ruiger dan ik in werkelijkheid ben. In mijn hoofd heb ik schijt aan deze maatschappij en ben ik onaangepast. Ik maak keuzes die keurige mensen niet maken en lap conventies aan mijn laars.
In het echt valt die ruigheid erg tegen. Iedereen noemt mij u en ik heb alleen maar heel verantwoorde dingen gedaan en heb mijn hele leven keurig gewerkt. Ik rook niet, neuk niet buiten de deur, hang niet in cafés, sla geen mensen in elkaar, drink nauwelijks.
Ben ik in mijn hoofd wel eens een bohemien, in het werkelijke leven is er niets wat daar op wijst. Ik rij in een C3 (gaap), mijn kleren zijn idem dito saai en elke extravagantie is mij vreemd. Ik gruw van mensen die enigszins artistiek doen. Voor mij geen rode bril, blouse met uitbundig motief of schoenen van slangenleer met spitse punt. Ik ben gewoon een braaf burgermannetje.

Dat komt natuurlijk ook door mijn huidige functie. Sinds ik de butler van Wyb ben, kan ik mij überhaupt geen uitspattingen veroorloven. Wyb heeft een naam hoog te houden en als je dan als butler de joker gaat uithangen, is dat zeer vervelend voor degene die je dient.
Daar komt bij dat ik als butler een grote verantwoordelijkheid heb. Als we uit gaan eten, is het eigenlijk regel dat Wyb lekker mag drinken en ik de Bob ben. Dat komt enerzijds omdat ik niet zo van drinken hou, anderzijds omdat Wyb meer dan ik geniet van al die bijzondere wijnen die ons tijdens een wijnarrangement worden geschonken.

Gisteren was dat net even anders. Anne, haar naam zij geprezen, wat is het toch fijn om liefhebbende dochters te hebben, had ons om uiteenlopende redenen uitgenodigd voor een heerlijk etentje in een van de culinaire hotspots van Amsterdam: Kaagman & Kortekaas. Het eten en de wijn, ik kan niet anders zeggen, waren voortreffelijk.

Het mooie is dat Wyb en ik voor deze gelegenheid een hotel in Amsterdam hadden genomen waardoor ik eindelijk eens niet de Bob hoefde te zijn. En verdomd. Het beviel me prima. We hadden een vijfgangenmenu, dus de ene na de andere overheerlijke wijn werd ons ingeschonken. Daar kwam nog een armagnac bij en voor het eerst kwamen die ruigheid in mijn hoofd en de werkelijkheid opmerkelijk dicht bij elkaar.

Na het etentje gingen we naar W, een hotel achter het Paleis op de Dam, met een smal zwembad op het dak en foute proleten muziek die prima paste bij de gasten die er waren. We keken uit over Amsterdam en neer op het Paleis op de Dam en ik voelde me helemaal op en top. Zie nou wel dat ik een bohemien ben.

De avond, die opmerkelijk lang duurde, eindigde ermee dat Anne, Wyb en ik op de vloer van een lift lagen omdat het plafond uit een kekke spiegel bestond waarin we ons perfect konden fotograferen. Het begrip selfie kreeg vannacht een nieuwe betekenis.
Het was best nog een eind rijden op de OV-fietsen naar ons hotel.

Champagne

Woensdag 6 juli, Lhee

Op het hoofdkantoor van Dossiermoddergat, maar ook in ons bijkantoor in Frankrijk, hebben we vandaag de champagne laten knallen. Even dachten we dat het einde van Dossiermoddergat nabij was. We konden geen nieuwe pagina’s meer aanmaken, allerlei essentiële functies deden het niet meer. Paniek op onze burelen.
De reden voor al deze ellende is een groeistuip. Er staat zoveel op Dossiermoddergat dat aanpassingen en updaten van de site noodzakelijk was. Of dat zomaar ging lukken was de vraag. Uiteindelijk bleek het inderdaad zomaar te gaan. Het gejuich in de kantoren van Dossiermoddergat had nog het meeste weg van het applaus in de controlroom van NASA als de medewerkers weer een ruimtevaartuig veilig op Mars hebben weten te zetten.

Het allerergste was dat het geen zin had om te bloggen. Bloggen en op de site kunnen zetten is één. Ik kan geen blog schrijven als ik weet dat het blog niet op de site komt. Het publiceren op de site is het definitieve zetje waardoor ik ’s avonds laat achter mijn laptop ga zitten.

Jammer van deze verloren dagen want er was best wat te bloggen. Zo waren afgelopen weekend Esmee en Malu bij ons op bezoek. Ik leerde Malu (6 jaar) het balanceren van een stok op het topje van een vinger. Zelf vind ik dat een van de meest nuttige dingen die ik ooit heb geleerd en zoiets wil je dan graag aan je kleinkind overbrengen. Zeker nadat ze bewonderend naar haar opa had gekeken die dat met grote vaardigheid kan.
Ik zette de stok op de vinger van Malu en hield mijn eigen handen om de stok zodat hij niet kon vallen. Oefening baart kunst. Bij de tweede keer viel de stok van Malu’s vinger, de stok zwiepte wat op en neer, ondanks dat ik hem meteen vast had. Op hetzelfde moment zag ik iets wit wegvliegen. Ik had geen idee wat het was.
Malu greep meteen naar haar mond, waar bloed uitkwam. Wat bleek, de stok had lichtelijk haar rechter voortand geraakt waardoor hij eruit was gevlogen. Niet vreemd want de tand zat al heel los. Dat neemt niet weg dat Malu maandag op school kon vertellen dat haar opa met een stok een tand uit haar mond had geslagen.

Sowieso kan ik deze week uitroepen tot De Week van de Familie. Gisteren, vandaag en morgen is mijn nicht uit Eindhoven op bezoek, donderdag gaan we met Anne eten, zaterdag komen Jan en Connie langs en zondag vindt het jaarlijkse jeu de boules familietoernooi plaats. Belangrijke dag voor mij, een dag waarop ik optimaal fit moet zijn omdat ik een naam heb hoog te houden. Vandaar dat ik mij al de hele week onthou van drank en sex.
Tot nu toe werd ik elk jaar winnaar. Mocht dat dit jaar niet het geval zijn, dan krijg ik het zwaar te verduren. De familie zal mij onverbloemd laten weten dat mijn verval is ingezet, dat ik een oude man ben die zijn beste tijd heeft gehad, en meer van dat soort dingen.

Het allerbelangrijkste is dat Dossiermoddergat weer toekomstbestendig is. Het bijkantoor in Frankrijk, waar onze medewerkers de site in technische zin op en top houden, hebben weer prima werk verricht. De site is klaar voor de aankomende tien jaar. Wij gaan weer ons uiterste best voor u doen!

Technisch probleempje

Woensdag 6 juli, Lhee

Wat is er aan de hand? Is De Blogger gestopt met bloggen? De afgelopen dagen kreeg Dossiermoddergat veel verontruste telefoontjes binnen van lezers die hun dagelijkse blog misten. Allen hadden dezelfde vraag: waarom verschijnen er al een dagen geen blogs meer? Om u gerust te stellen: De Blogger laat u niet in de steek. De Blogger wordt momenteel wel in de steek gelaten door de techniek. Op het ogenblik werkt de site niet zoals hij zou moeten werken. Vandaar, tot nader orde, even geen blogs. De technische ploeg van Dossiermoddergat is met man en macht bezig het probleem op te lossen. De Blogger staat te popelen om weer te kunnen bloggen.

Belle

Zondag 3 juli, Lhee

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst met Anne naar het theater ging, ze was drie jaar. Het was een jeugdtheatervoorstelling in De Harmonie over Husse, een reus. Op het toneel liep een enorme reus.  Anne heeft met open mond zitten kijken en was er vast van overtuigd dat alles echt was. Nog zeker een jaar daarna zei Anne als we langs De Harmonie reden: ‘Kijk, daar woont Husse.’ Soms aangevuld met de vraag of hij thuis was.

In april mocht ik het genoegen smaken om voor het eerst met mijn kleinkinderen naar het theater te gaan. In Ogterop bezochten we met Malu en Joris Buurman & Buurman. Opnieuw dezelfde verwondering en plezier en de trots dat ze Buurman & Buurman, die ze alleen van televisie kenden, nu in het echt zagen. Voor Joris was de zit nog iets te lang, zie als pas 3-jarige maar eens zoveel verbeelding te verwerken. Malu die een paar jaar ouder is, vond het fantastisch, zeker ook omdat ze na de voorstelling met Buurman & Buurman in de kleedkamer op de foto mocht, die ze de volgende dag op school mocht laten zien. En wie op Ameland heeft nou ooit Buurman & Buurman in levende lijve ontmoet?

Malu had meteen de smaak te pakken en op haar verjaardag, eind mei, vroeg ze als cadeau of ze met Wyb en mij naar Beauty and the Beast mocht. Goede vraag met vaststaand positief antwoord, want Wyb en ik weten als geen ander dat je nooit te vroeg met theater kunt beginnen. Het zou wat zijn als wij, theaterdirecteuren, ook al ben ik dan in ruste, haar verzoek niet zouden honoreren.

Vandaag was de grote dag. Malu begreep de importantie van de dag en besloot haar Belle jurk aan te doen die ze speciaal voor deze gelegenheid in Disneyland in Parijs had gekocht.
Lies en ik wilden daar nooit met de kinderen heen, veel te commercieel en te makkelijk amusement, vonden wij, kinderen van die zompige jaren zeventig. Deze principiële houding zorgt ervoor dat ik jaarlijks een paar keer door zowel Anne als Esmee aan deze traumatische opstelling wordt herinnerd. Ze snappen nog steeds niet hoe wij ooit een dergelijk standpunt hebben kunnen innemen en of ik wel weet hoeveel ze daardoor hebben gemist.
Deze zeer verwijtbare omissie hebben ze na het verlaten van hun ouderlijke huizen dan ook meteen goed gemaakt. Esmee gaat twee keer per jaar naar De Efteling en is al met de kinderen naar Disneyland in Parijs geweest. Anne is een groot liefhebber van pretparken. Opvoeding? Geen idee hoe het werkt.

Terug naar vandaag. De jurk van Malu was een groot succes. Er waren zelfs mensen die met haar op de foto wilden. De voorstelling was een nog groter succes. Ik zat twee stoelen van haar vandaan en heb goed op haar gelet. Met open mond, totaal overdonderd, zag ze hoe op het toneel het onmogelijk mogelijk werd. Als een scène weer eens eindigde met een prachtig lied was Malu de eerste die klapte en de laatste die ophield. Ik zag haar aan de verbeelding proeven. Terug in de auto van Scheveningen naar Dwingeloo viel ze in een diepe slaap. Kan ook niet anders als je zoveel verwondering hebt ondergaan.