Dossiermoddergat.nl

gerardtonenblogt

2017, december

Zondag 31 december, Lhee

Oudejaarsavond. Dat betekent in ons land altijd Oudejaarsconference. Dit keer is het weer de beurt aan Youp van ’t Hek. De afgelopen twee jaar heb ik respectievelijk gekeken naar Herman Finkers en Claudia de Brey. Ze maakten beiden prachtige voorstellingen. De conference van Youp steekt er flets tegen af. Makkelijk in elkaar gezet, paar goede grappen natuurlijk, maar de algemene indruk: mat en gemakzuchtig. Jammer. Herkansing volgend jaar. Champagne en weelderig vuurwerk boven Dwingeloo maakt alles goed.

Zaterdag 30 december, Cartagena/Lhee

Toch nog even in Cartagena blijven. Een paar dagen geleden gingen we daar naar mercado bazurto, een markt een paar kilometer buiten de stad. De taxichauffeur raadde het ons ten zeerste af, te veel banditos liet hij weten. Hij zette ons af en reed snel weg. Door donkere gangetjes zochten we onze weg langs de marktkraampjes. Nog nooit zoveel mensen ontmoet die graag op de foto wilden.

Vrijdag 29 december, Cartagena/Lhee

Op mijn verjaardag keren we terug naar Nederland. Ergens boven de Atlantische Oceaan is het twaalf uur en ben ik echt jarig. Ik vier op Dossiermoddergat mijn verjaardag met ballonnen die ik op de muren van Cartagena tegenkwam.

Donderdag 28 december, Cartagena

In Colombia heb je, zoals in elk land, winners en losers. De winners winnen hier wel heel erg veel en de losers losen hier ernstig.

Woensdag 27 december, Cartagena

Cartagena is nauw verbonden met de Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez. Wat mij beschreef hij een van de mooiste boeken ooit geschreven: Honderd jaar eenzaamheid. In een artikel van National Geographic lees is:

‘García Márquez kwam in 1948 in deze stad aan, nadat hij Bogota was ontvlucht, waar na de moord op de liberale Jorge Eliécer Gaitán een bloedige burgeroorlog was uitgebroken. Hij was onmiddellijk onder de indruk van de stad en kende haar een ‘goddelijke gratie’ toe: ‘…nauwelijks had ik één stap binnen haar muren gezet, of ik zag haar in al haar grootsheid in het mauve licht van zes uur in de namiddag, en ik kon het gevoel dat ik opnieuw geboren was niet onderdrukken.’ De eerste nacht sliep hij op een bankje op het Plaza de Bolívar, waar hij door twee agenten werd gearresteerd. Nu is het een vriendelijk pleintje, omzoomd door bomen en struikgewas, waar het heerlijk in de schaduw toeven is als de hitte in de middag aanzwelt. Maar het aanliggende, monumentale Palacio de la Inquisición herinnert aan de oorsprong van het plein, toen de Spaanse inquisitie in autodafe’s de ketters hier liet verbranden.

De koloniale stad is decor van een andere grote roman van Gabriel García Márquez, Liefde in tijden van cholera. Hoewel de naam niet in het boek wordt genoemd, is het duidelijk dat Cartagena het decor vormt: ‘De handel was er in de achttiende eeuw het voorspoedigst geweest van het hele Caribische gebied, vooral door het onaangename privilege de grootste markt voor Afrikaanse slaven van de beide Amerika’s te zijn geweest.’ De Afrikaanse slaven werden samengedreven op het Plaza de los Coches, nu een van de plezierigste pleinen van het oude centrum, vlak bij de Puerto del Rejoi, waar de stadsmuur de oude stad scheidt van de meer volkse uitgaansbuurt Getsemaní.’

In een café komen we Márquez opnieuw tegen. Nu in geheel andere pose.

Dinsdag 26 december, Isla Grande

Mission completed. Huisje vijf meter aan de Caribische Zee. Absolute rust. De drukke wereld ver weg. Turen naar de horizon.

Maandag 25 december, Isla Grande

Isla Grande is een soort paradijs. Zelfs de honden genieten mateloos van de zon, de strand en de zee.

Zondag 24 december, Cartagena/Isla Grande

Van kerstsfeer is in Colombia nauwelijks iets te merken. We zien een verdwaalde kerstman, geen idee waar hij heen gaat, wat hij doet. Wij reizen op deze dag naar Isla Grande, een eiland, Nationaal Park, voor de kust van Colombia.

Zaterdag 23 december, Cartagena

Stranddag in de nieuwe stad van Cartagena. Zowel links als rechts van de oude stad breidt Cartagena modern uit. Opnieuw moet ik aan die arme Japanners denken. In hun land waren de stranden altijd leeg.
Jongetje heeft zich laten ingraven.
Wyb en ik eindelijk eens samen op de foto. Er zijn niet veel foto’s waar we samen op staan. Een idee van de opa van het jongetje.

Vrijdag 22 december, Cartagena

Eerste indruk van Colombia. De Colombianen houden van veel lichtjes en muziek. Uit elk huis of winkel klinkt harde muziek. Pleintjes vol spelende kinderen. Voor vrijwel ieder huis zitten mensen op de stoep te genieten van het Caraïbische zon. Ze moeten de Japanners maar naar Colombia sturen om ze te leren hoe ze van het leven moeten genieten.

Donderdag 21 december, Schiphol

Het grote voordeel van vliegvelden is dat je altijd veel laatste lezers tegenkomt. Met elk vliegveld groeit mijn verzameling Laatste Lezers.

Woensdag 20 december, Schiphol

Je kunt van v/d Valk zeggen wat je wil, maar het is een van de weinige hotelketens die weet wat een goed bad is. Ik heb in heel wat hotels geslapen, zelden dat je een bad tegenkomt waar je met z’n tweeën in kunt zitten. Altijd plaatsen die verrekte hotels een bad waar of de kraan of het afvoergat, aan de kopse kant zit. Prikt de kraan in je hoofd of tegen je rug, maakt het afvoergat een afdruk in je rug. Zo onaangenaam dat je maar een voor een het bad in stapt. De meeste hotelketens ontmoedigen liefde, v/d Valk dus niet. Mag ook wel eens gezegd worden.

Dinsdag 19 december, Amsterdam

De duiven op de Dam.

Maandag 18 december, Zwolle/Amsterdam

Twee stationfoto’s. Boven station Zwolle. Onder Centraal Station Amsterdam, the last reader.

Zondag 17 december, Lhee

De kerstboom staat. De open haard brandt. Klein geluk. Of groot geluk? Ik hou het op het laatste.

Zaterdag 16 december, Kollum

Naar Moddergat gaan betekent meestal ook even langs Anneke gaan, de moeder van Wyb. Moddergat, lunch in Kollum, dan weer terug naar Dwingeloo. De dames staan er wat sceptisch op. Vooral de jongste vindt dat er soms te veel foto’s van haar op Dossiermoddergat verschijnen. Zoals de lezer weet, heeft zij het recht van censureren. Gelukkig heeft zij nog geen gebruik gemaakt van dat recht. Soms wordt al wel de rug naar de fotograaf toegedraaid.

Vrijdag 15 december, Amsterdam

Bestaan ze nog, dichters? Ik kom er nooit meer een tegen, op televisie zie ik er nooit een, er zit er nooit een in een praatprogramma, ik hoor niemand ooit over een dichter praten. Eigenlijk was ik al in de veronderstelling dat ze waren uitgestorven.
Ik moet bekennen dat ik een kast vol poëzie heb. Maar ik moet ook toegeven dat de meeste bundels die ik heb van dooie dichters zijn. Soms, in heel intieme kring, noem ik me wel eens poëzieliefhebber. Hoe lang duurt het nog voordat dit verboden wordt? Ik acht het niet uitgesloten dat ik mijn bundels op korte termijn ondergronds moet brengen. Wie gedichtenbundels heeft, behoort toch echt tot de meest nuttelozen in deze samenleving. We hebben wel iets beters te doen dan poëzie lezen. Poëzie lezen is zo asociaal. Goed mogelijk dat er een verbod op komt.
Ik vrees dat ik mijn woorden dat ik een poëzieliefhebber ben moet in trekken. Deze week kreeg de dichter Nachoem W. Wijnberg de P.C. Hooftprijs. En echt, tot mijn schande moet ik bekennen dat ik nog nooit van hem had gehoord. Zijn naam en werk zijn volledig langs mij heen gegaan. Dat heb je ervan als je te veel in het theater zit.

Bestaan ze nog, dichters? Ja dus. Nachoem is er een en onlangs zag ik achter een raam een dichter zitten die duidelijk aan het werk was. Een dichter die dicht, waar kom je dat nog tegen? Gelukkig had ik mijn fototoestel bij me, het is vastgelegd. Dichters bestaan dus nog, het kan goed zijn dat het Nachoem is die op de foto staat en dat er in Nederland nog maar één dichter is. Dus grote kans dat het soort binnenkort inderdaad is uitgestorven en dat de P.C. Hooftprijs nooit meer kan worden uitgereikt. Alle dichters overleden. De lezers ondergronds.

Donderdag 14 december, Lhee

Staat er opeens een nieuwe auto op onze parkeerplaats.
Hè? Maar jullie geven toch helemaal niks om auto’s? Eh… Dat is enigszins waar. Maar het besluit om toch zo’n degelijk exemplaar te kopen, is ingegeven door veiligheid. De Censor reed afgelopen jaar een auto total loss en dat deed ons nogmaals beseffen hoeveel bomen er in deze omgeving staan. Als je in een slip raakt, lukt het je echt niet om een boom te ontwijken.
Het belangrijkste is eigenlijk dat er menige nacht is waarop wij na een voorstelling naar huis jakkeren. Dit door weer en wind. Vijftien kilometer gaat langs een tweebaansweg langs een kanaal, dan komen we in dat bosgebied. In dat bosgebied komen we vrijwel elke nacht reeën tegen die er een satanisch genoegen in scheppen om vlak voor auto’s over te steken. Genoeg reden om voor veiligheid te kiezen, vonden we. En laten we eerlijk zijn: je hebt liever een mooie auto dan een lelijke.

Woensdag 13 december, Amsterdam

Het is goed om altijd een camera bij je te hebben.

Dinsdag 12 december, Lhee

Afscheid van de sneeuw.

Maandag 11 december, Lhee

Eerste activiteit van de dag: De Goede Werken, het voeren van de vogels.

Wyb verlaat de schuilplaats.

De schuilplaats overdag. Schuilplaats lijkt steeds kleiner te worden.

Aan de ene kant de schuilplaats, daar tegenover het einde van de tuin.

Zondag 10 december, Lhee

Schuilplaats

Zaterdag 9 december, Haarlem

De meeste mannen hebben een hekel aan winkelen. Ik totaal niet. Dat wil zeggen, ik vind het helemaal niet erg om met Wyb te shoppen. Ik heb er zelfs plezier in. Komt vermoedelijk ook omdat ik conservator ben van het Wyb Archief en graag nieuwe stukken aan het Archief wil toevoegen. Ik ben inmiddels zo’n ervaren conservator dat ik zelfstandig kleren voor haar zou kunnen uitzoeken. Ooit waren Anne en ik in Londen en durfden we zonder enige aarzeling een bloesje voor Wyb te kopen. Ze was er erg blij mee.

We sliepen vannacht in Haarlem. Noodmaatregel. Er was in Amsterdam geen hotel tegen redelijk prijs te krijgen. Dat hotel was nodig omdat we gisteravond met Anne bij Jacobz aan de Ringweg hebben gegeten. Het eten was uitstekend, de wijnkeuze zo mogelijk nog beter, de bediening was buitengewoon traag. Ik vind het gewoon niet leuk om een uur tussen de gangen te moeten wachten.

De bovenste foto: een hoed staat Wyb altijd goed. Jammer genoeg bleef het anti-jat stempel aan de hoed zitten. Misschien is het ook wel overdreven zo’n hoed, is het over de top. Ik hou er wel van. Een beetje joie de vivre daar ontbreekt het aan in Nederland. De middelste foto: een naaister in de winkel Vanilia. Op de onderste foto het station in Haarlem, vluchtweg uit een koude, regenachtige, hagelachtige, veel te drukke stad vol mensen die verveeld slenteren over een kerstmarkt vol troep.