Dossiermoddergat.nl

2021, januari

Schoenen

Zondag 31 januari, Groningen

Het komt allemaal door die schoenen. Met andere schoenen was het vast anders gelopen. Ik weet nog dat ik iemand rechts van Willem-Alexander op die bordesfoto zag staan bij de presentatie van Rutte III. En dat ik dacht, hé, die man heeft zijn pantoffels nog aan. Die pantoffels bleken hippe schoenen te zijn. Kleurig, onverwachte motieven, als het maar opvallend is. Ze behoorden aan ene Hugo de Jonge. Nou moet ik bij voorbaat zeggen dat ik niet van hippe schoenen hou. Toen ik hem daar op die foto zag staan wist ik dat het fout zou gaan.

Zelf was hij zeer ingenomen met zijn schoenen die na die foto veel aandacht trokken. Hij vond het een mooie manier om zich te onderscheiden, merkte je uit de manier waar hij erover praatte. De man was met zichzelf ingenomen. Die schoenen vond hij een vondst. Ze lieten zo mooi zien dat hij net iets anders was dan anderen, dat hij best onconventioneel was, best hip ook. Toen bleek dat hij ook nog van het CDA was vond ik het helemaal mallotig. Een CDA’er draagt gewoon zwarte of bruine schoenen, dat moest hij toch weten. Een CDA’er houdt per definitie niet van mensen die anders zijn dan anderen of onconventioneel of hip. Doe normaal, man, dan doe je gek genoeg, zeggen ze dan in een CDA gezin tegen elkaar.

Ik vond het nog bizarder toen hij zich kandidaat stelde als leider van het CDA. Voor mij was toen duidelijk dat hij een kamikazepiloot is. Welke CDA’er gelooft nou zijn of haar leider als hij zulke schoenen draagt? Dat is vragen om moeilijkheden. Want elke CDA’er weet je dat niet echt op iemand kunt bouwen als hij zulke schoenen draagt. Zo’n man is ijdel en een aansteller. Een CDA’er die zulke schoenen draagt is als een tractor met racebanden. Dan weet een CDA’er meteen dat zo iemand nooit met z’n poten in de klei staat. En als een CDA’er iets eist van zijn leider dan is het poten in de klei.

Even later sijpelde ook nog het bericht naar buiten dat hij regelmatig onder de zonnebank lag. Een man die op een zonnebank ligt is geen man. Dat weet elke CDA’er. Die heeft het te hoog in de bol en vindt dingen belangrijk die er niet toe doen. En het allerergste: een man met van die aanstellerige schoenen heeft geen nuchtere inborst en nuchterheid is voor elke CDA’er een must.

Waarom gaat alles fout bij wat Hugo de Jonge aanpakt? Dat komt echt door die schoenen. Bijvoorbeeld, als hij achter die katheder een persconferentie geeft hoor ik nooit wat hij zegt. Ik denk alleen maar: welke schoenen heeft hij nou weer aan? Als je met Hugo de Jonge gaat onderhandelen en je ziet die schoenen, dan denk je meteen: die man hoef ik niet serieus te nemen.

Ik weet het zeker: als Hugo de Jonge andere schoenen aantrekt komt alles goed. Het zal eindelijk beter gaan met testen, sneller met prikken en de ellende met die software wordt opgelost. Het is allemaal een kwestie van schoenen uittrekken.

Seatseeing

Zaterdag 30 januari, Groningen

Zeegse.

Journal

Toetsenbord

Vrijdag 29 januari, Groningen

Beste lezer, het goede nieuws is dat het boek dat ik over ons avontuur in Frankrijk aan het schrijven ben af is. Dat wil zeggen, de eerste versie is geschreven. Er liggen nu zo’n 120 A4’tjes te wachten op wat schaven, beitelen en wat correctie. Wyb leest het geheel nu nog eens door op onjuistheden en andere ongerechtigheden, verder stuur ik het naar deze en gene voor een kritische lezing. Als dat klaar is stuur ik het op naar een paar uitgeverijen. Ik ben benieuwd of ze het wat vinden want het is natuurlijk zeer particulier. Voor wie geïnteresseerd is in Frankrijk en in ons is het misschien toch een aardig boek. Dat hopen Wyb, mijn co-auteur, en ik tenminste.
Mocht er geen enkele uitgeverij het willen uitgeven, geen man overboord. Dan doen we het toch gewoon zelf. Degenen die Dossiermoddergat langer volgen weten dat Wyb en ik ooit een eigen uitgeverij hadden, Uitgeverij Prinsen. Onder die naam hebben we een viertal boeken laten verschijnen waaronder de pracht bundel De dood & de dingen van mijn oom Jan. Wie het antiquarisch nog kan bemachtigen: niet laten liggen.

Het slechte nieuws is dat mijn computer nog niet is gemaakt. Sterker: hij zal nooit meer gemaakt worden. Ik bracht hem naar de Apple winkel en die liet mij weten dat mijn laptop gewoon te oud is om te maken.
‘Hoe oud is uw computer?’ vroeg de meneer met zijn mondkapje op.
‘Ik denk een jaar of vier, vijf,’ zei ik, ook een mondkapje op.
Toen hij het in de computer nakeek, tegenwoordig is niets meer geheim, bleek hij acht jaar oud te zijn. ‘Te oud om nog te maken. Uw computer kan toch geen nieuwe updates van Apple meer uploaden,’ liet de meneer weten. ‘U moet gewoon maar een nieuwe kopen.’ Duidelijk dat die meneer niet in mijn portemonnee kan kijken. Maar aangezien ik niet zonder computer kan, mijn hele leven zit in dat ding zit en ik werk er uren per dag op, besluit ik toch maar om een nieuwe te kopen.

Niet dat ik nu een nieuwe heb. Mijn onvolprezen schoonzoon Wouter gaat hem volgende week voor mij bestellen. Hij is een vermaard Amsterdams kunstenaar maar om in leven te blijven werkt hij toch ook nog een paar dagen in de week iin de Apple Store. Dat moet wel want wie in Nederland wil nou voor kunst betalen. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat wij een onbeschaafd land zijn. In ieder geval voor mij fijn dat hij bij Apple werkt want daardoor kan ik een mooie korting krijgen, altijd meegenomen.

Ik kan dit blog schrijven omdat Kees, mijn vriend en onderbuurman, grote kans dat u de naam vaker in deze blogs tegenkomt, zei dat ik zijn toetsenbord wel kon lenen. Opeens bedacht ik dat ik nog een kek extern toetsenbordje had liggen. Daar typ ik nu op want het toetsenbord van mijn laptop wil geen letters meer af geven. De techniek en ik, het is geen vruchtbare combinatie.

Hoe kom je de lockdown door? Voornamelijk door lekker thuis te zitten. Ik ben nog nooit zo productief geweest. Daarnaast wandelen Wyb en ik wat af. We doorkruisen de bossen in Drenthe maar ook de stad. Goh, wat is er veel veranderd.
Op een van onze tochten besloten we eens langs het Bernouilleplein te lopen. Het zegt de lezer waarschijnlijk niets maar voor mij is het een plek vol sentiment. Hier kochten Lies en ik namelijk ons eerste huis. Op de bovenste foto is het te zien.
Die toren was niet van ons, die was van de familie van Dorp. Ons huis lag er links naast op de onderste verdieping. Het kleine raampje naast die gang was van ons en ook het raam links daarvan. Het huis oogt van voor veel kleiner dan het was. Dit dertiger jaren huis is namelijk gebouwd in een waaier. Geen kamer was daardoor gelijk.
Als ik me goed herinner kochten we het voor 90.000 gulden. De onderste foto laat een deel van het plein zien. Het hele plein schijnt nu een monument te zijn. En terecht, want het is pachtig. Stom dat ik geen foto van het geheel heb genomen. Komt misschien nog wel eens. Wij wandelen wat af.

Crash

Dinsdag 26 januari, Groning n

H laas. Dossi rmodd rgat mot n paar dag n uit d lucht. Mijn comput r function rt ni t m r naar b hor n. Ve mo d lijk mo t h t to ts nbord word n v rvang n. Pas vrijdag kan ik n afspraak mak n. Grot kans dat ik een ni uwe comput r mo t kop n want mijn huidig blijkt inmidde s m r dan vijf jaar oud. Tot nad r ord dus v n g n Dossi rmodd rgat. M t xcuus.

Diesje

Maandag 25 januari, Groningen

Een foto uit het archief, wat niet mijn gewoonte is. Eigenlijk alle foto’s die op Dossiermoddergat zijn te zien heb ik op de dag van publiceren gemaakt of een paar dagen daarvoor. Deze foto kwam ik bij toeval tegen toen ik een oude foto zocht: de tijd toen Dies nog een Diesje was.
Ik heb de foto begin oktober op weg naar huis gemaakt nadat we Dies bij zijn moeder in het Franse Die hadden opgehaald. Hij is hier acht weken en een paar dagen oud. Wij stopten regelmatig om hem even uit te laten. Met moeite vonden we een rustige weg waar hij even kon rennen en zijn behoefte doen.
Even hiervoor was hij niets vermoedend met Wyb meegelopen, stiekem bleef ik wat achter. Toen hij mij miste rende hij naar mij toe. Knip, foto gemaakt. Daarna rende hij weer naar Wyb. Van begin af aan weet hij dat hij is toegetreden tot een nieuwe roedel. Met, zoals alle border collies, vol overgave naar zijn baasje en zijn vrouwtje.

Landschap 2

Zondag 24 januari, Groningen

Landschap in de buurt van Delfzijl.

Landschap

Zaterdag 23 januari, Groningen

Landschap in de buurt van Delfzijl,

Kut

Zaterdag 23 januari, Groningen

Gevonden in Winschoten.

Keuvelend met verliefde kronen

Donderdag 21 januari, Groningen

We wandelen door de bossen van Noord-Laren. Langs een pad kom ik deze boom tegen. Aan zijn voet de resten van een andere boom. Ze hebben heel innig dicht bij elkaar gestaan. Ik moet meteen aan een gedicht van Simon Vestdijk denken. Misschien is deze foto wel het tragisch vervolg op dit gedicht.

Keuvelend met verliefde kronen

Keuvelend met verliefde kronen,
Ruischend de een, rits’lend de ander,
Zijn beuk en berk gaan samenwonen
Als lotgenoten van elkander,

In zulk een inn’ge eendracht, dat
Men aan de witte schors moet vragen
Wie of het berkenloof zal dragen
En wie in ’t najaar ’t bruinste blad.

Hier even breed, daar even smal,
Stroomen hun stammen naar beneden,
Uitwijkend, hunk’rend en tevreden,
Geven en nemen, een en al,

Tot waar de saamgevoegde wortel
De strengheid voedt van ’t mijn en dijn,
Alsof met een onzichtb’re mortel
De grensvlakken bestreken zijn. –

Maar lager, diep onder de aarde,
Daar heerscht de nijd van ’t voorgeslacht,
Dat waterdruppelen vergaarde
Met harig zuigende overmacht,

Elkaar verdringend, moord beramend,
In zulk een schennis van ’t verbond,
Dat elk der wezens zich zou schamen,
Wanneer ’t kon schouwen in zijn grond.

Simon Vestdijk

Wolkenfabriek

Woensdag 20 januari, Groningen

Stervende sneeuwman

Dinsdag 19 januari, Groningen

Mirre met kip

Maandag 18 januari, Groningen

Mirre is ons voormalig buurmeisje in Dwingeloo en, zoals ze zelf zegt, de moeder van Dies, zij is het die Dies heeft opgevoed. Nou, dat heeft ze dan goed gedaan.

Skyline

Zondag 17 januari, Groningen

Welkom

Zaterdag 16 januari, Groningen

||||||||||||

Vrijdag 15 januari, Groningen

Lockdown

Donderdag 14 januari, Groningen

Thermoskan

Woensdag 13 januari, Groningen

Wij wonen in Nederland en zijn Bourgondiërs. Wij proeven het leven met graagte. Meer dan mijn vrienden heb ik in restaurants gezeten en genoten van de meest heerlijke maaltijden. Geen wandeling zonder een koffie verkeerd en liefst een lekkere lunch.
In deze tijd is het allemaal niet meer mogelijk, het Bourgondiërsschap is ons afgenomen door een virus. Dat is verrekte jammer, maar we laten ons er niet door uit het veld slaan. Nog altijd kunnen we door bossen en steden dwalen, als mensen maar op afstand blijven.
Al dat horecagenoegen is gereduceerd tot een kleine thermosfles die we op onze wandelingen meenemen. Al staande drinken we onze thee of chai. Zo gaan we moedig zijwaarts. Hopelijk ontwijken we het virus.

Vlees

Dinsdag 12 januari, Groningen

Antropoceen

Maandag 11 januari, Groningen

Beeld uit het antropoceen.

Zon

Zaterdag 9 januari, Groningen

Exoten

Vrijdag 8 januari, Groningen

Exoten in Peasens-Moddergat.

Vredig

Donderdag 7 januari, Groningen

Een dag na de bestorming van het Amerikaanse Capitool tijd voor een vredig tafereel.

Dupe

Woensdag 6 januari, Groningen

Uw laatste kans

Dinsdag 5 januari, Groningen

Voor vandaag vind ik dit een toepasselijke foto. Ik kwam hem in mijn archief tegen waar ik gisteren doorheen bladerde. Jaren geleden maakte ik hem Amsterdam op het Museumplein. Ik vind hem toepasselijk omdat ik zelf ook druk aan het schrijven ben. Vandaag schreef ik het 31ste hoofdstuk van ‘Een paradijs met zorgen’. Ik merk dat het voor mijn schrijven bijzonder goed is als ik niet blog. De lezer van Dossiermoddergat is de dupe van al dat geschrijf maar mogelijk kun je al die gemiste blogs van de afgelopen twee maanden inhalen met ‘Een paradijs met zorgen’.

Goed nieuws. In december bood ik bovenstaande foto te koop aan in een oplage van 75 exemplaren. Inmiddels -nooit verwacht!- heb ik er 71 verkocht. Resteren er dus nog 4 exemplaren. Dit is uw laatste kans. Voor wie interesse heeft.

Bij het afscheid van onze chambres d’hôtes Les Trois Comtes hebben we een afscheidsfoto gemaakt. De titel: Sometimes you win, sometimes you lose.
De foto is te bestellen door een mail te sturen naar gerardtonen@gmail.com. Formaat 30×45 cm, gedrukt op matte photo rag bright van Hahnemuhle. Een print kost €90 exclusief versturen.
Voor de lezers van Dossiermoddergat is de fotograaf bereid de foto exclusief te signeren. Genummerd en gelimiteerde oplage van 75 exemplaren. Er resteren dus nog 4 exemplaren.

Stok

Maandag 4 januari, Groningen

Een stok. Wie haalt de stok uit het water? Guus kijkt bewonderend toe.

The show must go on

Zondag 3 januari, Groningen

Geploeter

Zaterdag 2 januari, Groningen

Het geploeter der mensheid.

Verbod

Vrijdag 1 januari, Groningen

Oud en nieuw. De eerste oud en nieuw met een verbod om vuurwerk af te steken. Betekent dit dat er geen vuurwerk wordt afgestoken? Natuurlijk niet. Je mag wel vuurwerk kopen, je mag vuurwerk importeren. Het is hetzelfde met het wietbeleid, maar dan andersom. Je mag het roken, je mag het kopen, maar je mag het niet telen. Betekent dit dat er geen wiet wordt geteeld? Natuurlijk niet. Het is het befaamde Nederlandse gedoogbeleid, of, zoals dat in het buitenland wordt genoemd, halfwas beleid.

Het verbaasde me niet dat ik al dagen van tevoren in Groningen luid geknal hoor. Volgens mensen die hier langer wonen weliswaar veel minder dan de jaren daarvoor. Toch klonken zeer regelmatig keiharde knallen.
Met oud en nieuw was het helemaal feest. Op het Jozef Israëlsplein, hier om de hoek, gaat iedereen die van knallen en vuurpijlen houdt uit zijn dak. Even later wordt er nog een lekker fikkie aangestoken. Een ideale gelegenheid voor mensen om van hun oude bankstellen af te komen. Het vuur vlamt meters hoog op. Daaromheen luide knallen, vuurpijlen die de lucht inschieten.

Wordt hierop gehandhaafd? Natuurlijk niet. Onmogelijk. Vanaf het balkon horen we het overal in de stad knallen, overal pijlen die omhoog schieten. Wie het kwaad niet bij de bron aanpakt loopt altijd achter de feiten aan. Volgens dezelfde mensen die hier al langer wonen duurt het feestje aanzienlijk korter dan andere jaren. Dat dan weer wel.

Hypocriet, maar ik moet toegeven dat ik zo’n fik best mooi vind. Het knallen en de vuurpijlen kunnen me eveneens best bekoren. Neemt niet weg dat ik er eigenlijk tegen ben, zeker nu de ziekenhuizen al overvol zijn.