Dossiermoddergat.nl

Wachtkamers

Vrijdag 22 mei 2015, Lhee

Ik rij langzaam naar het ziekenhuis. Ik geniet van het Drentse landschap, de koeien staan opmerkelijk tevreden in de wei. De laatste tijd probeer ik mijn leven sowieso langzamer te leven.
Toen Wyb regelmatig in mijn auto begon te zitten, noemde ze mij de Indiase taxichauffeur. Niet onterecht. Ik heb wat afgejakkerd en wat bekeuringen moeten krijgen. Ik heb er in mijn leven ook veel gehad, maar het hadden er veel meer moeten zijn.

Ik ben veel te vroeg, zelfs als ik zo doorrij, ben ik veel te vroeg in het ziekenhuis. Niet dat ik dat erg vind. Ik hou van wachtkamers. Dat klinkt raar, maar het is wel waar. Uren wachten op een vliegveld is voor mij geen straf. Ik hou ervan om tussen twee reispunten te zitten.
Je komt ergens vandaan, je gaat ergens naar toe en om wat voor reden moet je op die tocht wachten. Het leven staat dan even stil. Tijd om te kijken en wat te zitten. Wachtkamers doen me denken aan die schoolvakanties op de basisschool waar maar geen einde aan kwam. De dagen van helemaal niets doen, alleen maar wachten opdat je weer naar school moest.

‘Gezien het feit dat het zo lang geleden is en er eigenlijk geen specifieke schuldigen zijn aan te wijzen, ziet het er niet naar uit dat er in de zaak van de Fyra geen koppen zullen rollen.’ Autorijden en onderwijl naar de radio luisteren, daar krijg ik niet genoeg van.

Toch wonderlijk dat politieke bestuurders, politici in het algemeen, nooit de consequenties van hun beslissingen hoeven te voelen. Ze kunnen in feite doen wat ze willen. Domme beslissingen, de belastingbetaler op kosten jagen met nutteloze projecten, zaken kapot maken, ze mogen de meest onverantwoorde besluiten nemen en nooit gaan ze dat persoonlijk voelen.
Volgens mij is dat het enige functie in Nederland waarbij dat het geval is. Een werknemer kan worden gestraft vanwege slecht functioneren, een directeur kan daarvoor de bak indraaien, een ondernemer kan failliet gaan. Allemaal grote consequenties. Zelfs een eenvoudig bestuurslid van een kleine stichting kan zijn huis kwijt raken als hij onverantwoorde beslissingen neemt.

Jan Timmer, oud-voorzitter van de Raad van Commissarissen van de NS, noemde de privatisering van de spoorwegen de moeder van alle kwaad. Dat geloof ik ook wel. Ik ben best voor marktwerking, niets is gevaarlijker dan de overheid, maar dan moet het wel een echte markt zijn. De privatisering van de spoorwegen was marktje spelen, evenals de privatisering van de gezondheidszorg en andere nutsvoorzieningen. Het lijkt heel wat die privatiseringen, maar ze zijn in strenge randvoorwaarden geklonken en van concurrentie is vaak geen sprake, een nep markt dus. Een met de mond beleden markt, een politieke markt dus.

Overigens trok die Jan Timmer, oud-directeur van Philips, toen hij voor het eerst bij de minister op bezoek ging zijn colbert uit. Hierdoor werden zijn bretels zichtbaar met doodskoppen erop. De verhouding tussen NS en het ministerie was om te huilen.
Wat een kinderachtige man die Timmer. Als hij zijn machogedrag nou had gebruikt om die treinen op tijd te laten rijden, gaat hij verdomme handje drukken met de minister. Een moderne koppensneller gaat op jacht.

De specialist laat me weten dat ik beter ben. Dat wist ik al want ik ben weer full swing aan het werk. Als je dit hebt gehad, heb je wel verhoogde kans dat zo’n virale ontsteking aan de hartzak terugkomt. En die hoge bloeddruk moet ik ook wat aan laten doen.
Opgelucht rijd ik terug naar Lhee. Ik moest vanmiddag weer een hartfilmpje laten maken. En je weet het natuurlijk nooit. Ik vind het menselijk lichaam nou niet bepaald een betrouwbaar instrument. Als i het doet is het een heerlijk ding, maar het is zo verrekte moeilijk te repareren en je weet zeker dat het op een gegeven moment ophoudt.

Ik ben zo’n anderhalf uur in het ziekenhuis geweest. Als ik de radio aanzet, hebben ze het nog steeds over de Fyra. Niet gek, want deze mislukking kostte ons 11 miljard euro. Ik denk niet dat er een claim komt naar Zalm en Kok die het project op neo-liberale wijze doordrukten.

De koeien staat nog steeds buitengewoon tevreden in de wei. En ik zit buitengewoon tevreden in de auto. Nog even respijt wat dat hart betreft. Maar ja, resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.

Benne

Shoppen

Donderdag 21 mei 2015, Lhee

Ik heb enige ervaring met shoppen in de trein. Ooit reden Wyb en ik met de trein van Moskou naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. We dachten dat we in een trein zaten, maar in feite was het een rijdend warenhuis. De coupés zaten vol met handelaren, vooral handelaren in kleren.

Elke keer als de trein stopte, was het op het station een drukte van jewelste met vrouwen en kinderen. Moeten al die mensen mee, dacht ik de eerste keer. Maar er stapte niemand in. Er stapten wel veel mensen uit. Op hun armen droegen ze spijkerbroeken, jurken, t-shirts en rokjes.
In de korte tijd dat de trein stopte was het station één grote markt. Er werd gepingeld en gekocht. Als de trein dreigde te vertrekken, sprongen de reizende winkeliers weer de trein in. Het afrekenen vond soms nog plaats via een open raampje van de moeizaam optrekkende trein.

Het werd nog erger. We dachten in een coupé te zitten, maar het bleek een opslagplaats te zijn. De tweede nacht dat we door die eindeloze Siberische vlakte reden, waar slechts berken lijken te groeien, ging de deur van de coupé open.
Wij protesteerden in het Engels, maar niemand die ons verstond. De mannen klommen op onze banken en begonnen het plafond te demonteren. Achter het plafond lagen stapels spijkerbroeken. Met vaardige hand haalden de mannen de stapels te voorschijn en schroefden het plafond weer op zijn plaats. Zonder iets te zeggen verlieten ze onze coupé. Ik wist dat ze terug zouden komen want er bleven nog heel wat spijkerbroeken liggen.

Een nacht later maakten de handelaren het nog bonter. Ik stond in de gang wat op en neer te wiegen op het ritme van de trein. Inmiddels kenden we de mensen in de trein en was het een gezellige boel.
Op een gegeven moment kwamen de mannen van het plafond. Gedecideerd drukten ze de toeristen terug de coupés in. Tot mijn verbazing schroefden ze dit keer de vloer van de gang open. Ze haalden de vloerplaten helemaal los en ik keek in het onderste van de trein.
Men wroette wat en toen kwamen er lange, ijzeren stangen tevoorschijn, zo’n soort stang die men in beton stort, maar dan nog glanzend, vrij van roest. Ze schoven de stangen verder de gang in en schroefden de vloer weer vast. Wij, de toeristen, konden weer tevoorschijn komen. Bij het volgende station werden de stangen met moeite uit de gang gemanoeuvreerd en naar buiten getrokken. Dit keer onderhandelden ze niet over spijkerbroeken maar over de stangen.

Gisteren maakte ik een heel andere manier van shoppen in de trein mee. Ik reed van Amsterdam naar Meppel en naast mij zaten drie meisjes. Naast hen stonden grote tassen van de Primark. Een had een ongelooflijk strakke legging om haar dikke benen. Geen idee hoe het haar lukte die legging daar omheen te krijgen. In hun hand hielden ze alle drie hun mobieltje. Zo van opzij leek het wel of het ding vergroeid was met hun hand, zo vaardig en snel bedienden ze het schermpje.

Eigenlijk zaten de drie meisjes niet in de trein. Van Amsterdam tot Meppel zaten ze te winkelen. Ik weet niet precies naar welke site ze zaten te kijken. Het kan goed zijn dat die van de Primark was. In ieder geval werd het totale assortiment kritisch doorgenomen.
‘Die rose broek, die vind ik zo leuk.’ Dat verraste me niet want alles wat het meisje rose kon aanhebben, was rose.
Ik probeerde te lezen, maar dat lukte niet. Daarna probeerde ik te slapen, ik had weer lange dagen achter de rug daar in de bibliotheek. Maar dat lukte ook niet. De opgewonden stemmetjes van de meisjes zorgde ervoor dat ik me nergens op kon concentreren, zelfs niet op slapen. Met hen liep ik de hele collectie van Primark door, alleen lieten ze mij hun schermpjes niet zien waar al dat moois opstond.

Kiek

Donderdag 21 mei 2015, Rotterdam

Gevonden

Bloemlezing

Zo stil, als lang nog na een onweersbui

Zo stil, als lang nog na een onweersbui
het laatste vocht zijgt van de zomertakken,
de avond valt, maar in het ronde drupt het
zo gul, zo stil:

Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel,
gedachten, die een zacht verdriet meebrengen,
druppelen neer en vloeien effen uit
zo droef, zo stil.

J.H. Leopold

Misc

Genoemd, gelezen

Henk Postma

Writers at work: Willem Wilmink

Benne

Maandag 18 mei 2015, Rotterdam

Vergeten

De trein stopt nog altijd om kwart voor acht in Hoogeveen.
De man met aktetas leest nog elke dag De Telegraaf.
En op het Journaal woedt vast nog steeds een oorlog door.
De boomvalk bidt en bidt zijn gebeden boven de berm.

De klokken draaien door. De maan blijft draaien in zijn baan.
De zon schijnt onverminderd door en het meisje kleurt de dag.
De oude vrouw heeft nog lang haar boek niet uit, de haan
blijft kraaien, het is een lieve lust. De bloemen komen uit hun knop.

En niemand zal zich nog herinneren dat er eens een G.J.A. Tonen
door de stad liep, dat hij hield van vrouw en kind. Het was
een kort verhaal, een mooi verhaal, er was alleen geen
happy end. Wat hield hij van het leven, hij zal het nooit vergeten.

Gevonden

OOO

Henk Postma

Writers at work: Thomas Mann

Benne

Gejaagd

Hij is er. Na een dertigtal kinderboeken te hebben geschreven, is er nu een thriller voor volwassenen.

Arjan Andersen leidt een gelukkig leven in een rustig dorp. De situatie verandert als in zijn omgeving opeens veel mensen overlijden. De een pleegt zelfmoord, de ander krijgt een ongeluk, er wordt zelfs iemand vermoord. Het vreemde is dat ze één ding gemeen hebben: lang geleden werkten ze samen op dezelfde afdeling. Mark, zijn zoon, wijt het aan toeval. Neemt niet weg dat de dood steeds dichterbij komt. Met elke dode neemt de ongerustheid toe. Gejaagd is een pageturner, een bloedspannende thriller.

€20,95

384 pagina’s
Uitgeverij Literoza
ISBN: 9789048490554

Je kunt het boek ook bestellen via Bol.com. Even klikken op de volgende link en je komt bij Bol.com op de goede pagina: https://www.bol.com/nl/p/gejaagd/9200000042965941/

Je kunt het boek ook bij mij bestellen. Voor die gelegenheid heb ik op Dossiermoddergat een boekwinkel ingericht. Stuur een mailtje naar gerardtonen@gmail.com met je naam en adres. Maak vervolgens €20,95 over op NL60 RABO 0137 3815 30 en ik stuur je het boek toe met handtekening.

Kiek

Zondag 17 mei 2015, Lhee

We zijn zaterdag vergeten boodschappen te doen voor ons avondeten. Dat komt omdat we te veel hebben gedacht aan onze lunch met Wim en Hermien. Het avondeten zijn we daardoor gewoon vergeten.
Op zich niet erg want sinds een paar weken hebben we een moestuin zo’n honderdvijftig meter van ons huis vandaan. Boer Sil heeft een zogenaamde pluktuin. Dat wil zeggen dat Sil voor een grote groep mensen, waaronder wij, een moestuin bewerkt. Wij mogen dan, uiteraard tegen betaling, elke dag onze groenten uit de tuin halen. Mooi concept. En dat alles volledig biologisch dynamisch geteeld. Op de foto plukt Wyb spinazie.

Gevonden

OOO

Henk Postma

Writers at work: Jan Wolkers

Benne

Applaus

Zaterdag 16 mei 2015, Lhee

Als ik de auto uitstap, ruik ik wat ik heb gemist: bomen, gras, bloemen. En stilte. Voor het eerst sinds afgelopen zondag kom ik thuis. Sinds ik het rustiger aandoe, ben ik minder thuis, al klinkt dat paradoxaal. Minder thuis, meer hotels. Minder gereis, meer verlangen naar Lhee.

De afgelopen weken -ziekte, Turkije- hebben Wyb en ik weinig theater gezien. Maar dat maken we deze week goed. We hebben ons eigen festival samengesteld, zou je kunnen zeggen.
Dinsdag presenteerde Wyb haar theaterprogramma in Ogterop. Maar dan was je toch thuis? Nee. Ik was wel bij die presentatie, maar op het einde van de avond reisde ik nog naar een hotel in Zandvoort. Dat moest wel, want de volgende dag leidde ik in Bloemendaal een brainstorm.

Die brainstorm vond plaats in het mooiste zaaltje waar ik ooit in heb mogen vergaderen. We zaten in een strandpaviljoen. Of liever: we zaten bovenop een strandpaviljoen. Een wand was helemaal van glas en daar doorheen keken we uit over de zee. Op de horizon draaide volop de windmolens. Onder ons, op de terrassen, zaten tientallen mensen te genieten van de zon die zich woensdag van zijn beste kant liet zien.

‘Hier kan de geest waaien,’ zei ik toen ik de ruimte binnenkwam. ‘Weet je waar die uitspraak vandaan komt? De geest moet waaien?’ vroeg ik aan een vriend die meedoet met de brainstorm.
‘Geen idee.’
‘Dat is een zin van Johnny van Doorn: de geest moet waaien. Volgens mij is dat een van de titels van zijn boeken.’
‘Johnny van Doorn? Nog nooit van gehoord.’
‘Heb je nog nooit gehoord van Johnny van Doorn?’ Ik ben verbaasd. Mijn vriend heeft toch theologie en politicologie gestudeerd en is een veelbelovend cabaretier. Moet gezegd, mijn vriend is dertig jaar jonger.
Ik leg hem uit wie Johnny van Doorn is. Als de andere zes mensen binnenkomen vraag ik of zij weten wie Johnny van Doorn was. Slechts één van de zes die het weet. Ik vrees dat mijn jeugdidool inmiddels een generatiedingetje is geworden.

’s Avonds gaan we naar Tanizaki van De Warme Winkel. De dag daarop naar Angels in America van Toneelgroep Oostpool in Den Haag, een voorstelling die vijf uur duurt, met slechts één pauze erin. Vijf uur lang? De dag daarop gaan we naar Genesis van Het Nationale Toneel, ook in Den Haag. In een nieuw theater, het Zuiderstrandtheater, direct aan zee gelegen. Die voorstelling duurt zes uur. Moet gezegd, een voorstelling met twee pauzes, in de eerste pauze is er een maaltijd.
De drie voorstellingen hebben één ding gemeen: het zijn dijken van voorstellingen. Tanizaki, is onvervalste waanzin, soms totale puinhoop, dan weer heel verstild. Angels in America is een voorstelling over de aidsepidemie, aangrijpend, triest. Genesis is een epos, een hervertelling van het bijbelse Genesis. Er zij licht en er was licht.

Drie avonden horen we aan het applaus dat het publiek mateloos heeft genoten, mee is genomen naar onbekende verten. Drie keer zien we toneel zoals toneel altijd zou moeten zijn: meeslepend, vertellend, verrassend. Het is toneel zoals film vaak is: af, goed, totaal op de juiste wijze uitgebalanceerd.
Alle slappe, slecht gemaakte toneelstukken zouden verboden moeten worden. Net zoals bij film zou er ongelooflijk veel aandacht en geld aan een toneelstuk moeten worden besteed. Zeker te weten dat de zalen dan weer vol zouden zitten.
Theater is volgens mij de enige bedrijfstak die bewust slechte producten verkoopt. Een slecht product terugtrekken is in het theater geen optie. Voor elke producent leidt dat tot faillissement.

Twee dagen Den Haag. Ik ben voor het eerst in het Mauritshuis. Schandelijk, dus tegen niemand zeggen. Wat een mooi museum. In het Haags Gemeentemuseum bezoeken we een tentoonstelling over de Haagse School.
In Amsterdam en Den Haag zien we massaal mensen naar musea gaan. Het is voor het toerisme trekpleister nummer 1. Ongelooflijk dat Halve Zijlstra, de cultuur ooit als niet relevant wegzette. Miljoenen komen naar Nederland om van kunst te genieten. Geen idee hoe groot het belang voor de Nederlandse economie is. Maar dat zal niet mis zijn.

Ik zie net dat ik niet Halbe Zijlstra heb geschreven maar Halve Zijlstra. Ik ga het niet corrigeren.

Kiek

Vrijdag 15 mei 2015, Den Haag
We zitten in de bus van ons hotel naar het Haags Gemeentemuseum. Halverwege stapt er een moeder met haar dochter in. Ik hoor ze over boeken praten, ze zijn net naar de bibliotheek geweest.
Het dochtertje vraag of ze een boek mag hebben. De moeder haalt uit haar tas een boek te voorschijn. Ik zie het meteen: het is een boek van mij, Violet en de kinderen van De Giraffestraat, een boek tegen verhuizen.De moeder vertelt dat ze het boek heeft aangeraden omdat ze zelf ook veel boeken over De Giraffestraat heeft gelezen. Wat zou het mooi zijn als er een tweede leven voor serie komt.

Misc

Gevonden

Notitie

Je kunt veilig veronderstellen dat elke tijd zijn eigen politici voortbrengt. Die van ons doen het zonder ervaring, levenservaring, soms zelfs zonder noemenswaardig leven. Onze politici kennen alleen de politiek zelf. Nooit raken zij ook maar even uit het lood of worden zij wezenlijk door iets geroerd. De nieuwe politicus als oppervlaktekunstenaar -wat er niet is, kun je ook niet raken.

Peter Middendorp in de Volkskrant van zaterdag 16 mei 2015

OOO

Henk Postma

Boeg

Writers at work: Graham Swift

Benne

Tip

Donderdag 14 mei 2015, Den Haag

1.
14 mei is de verjaardag van wie ooit, decennia lang, mijn beste vriend was. Over wat er tussen ons gebeurde zal ik niet bloggen. Over sommige onderwerpen blog je niet. Daar hoeft zelfs De Censor mij niet op te wijzen.
Ik zit in een hotel in Den Haag en typ de datum boven dit blog en moet aan mijn voormalige vriend denken. Dat zal mijn hele leven wel zo blijven.
De vraag rijst: zal ik hem een sms’je sturen? Op mijn verjaardag stuurde hij nog wel een sms’je. Twijfel.
Uiteindelijk besluit ik hem niet te sms’en. Het lijkt me beter geen enkele illusie over een vergane vriendschap te hebben. Het is toch zo’n beetje als al die dozen met oude herinneringen die jarenlang onuitgepakt op mijn zolder stonden. Als je er nooit naar omkijkt, nooit aan denkt, kun je die herinneringen beter weggooien. Je moet je leven toch een beetje schoon en opgeruimd houden.

2.
Slaapnotitie.
Zondag 10 mei, Lhee
Maandag 11 mei, Loyd Hotel, Amsterdam
Dinsdag 12 mei, NH Hotel Zandvoort, Zandvoort
Woensdag 13 mei, Loyd Hotel Amsterdam
Donderdag 14 mei, Holiday Inn Express, Den Haag
Vrijdag 15 mei, Holiday Inn Express, Den Haag
Zaterdag 16 mei, Lhee

3.
Theaternotitie.
Dinsdag 12 mei, presentatie programmabrochure, Meppel
Woensdag 13 mei, Tanizaki, De Warme Winkel
Donderdag 14 mei, Angels in America, Toneelgroep Oostpool
Vrijdag 15 mei, Genesis, Het Nationale Toneel

4.
Belangrijke tip.
Voor wie een voicemail inspreekt en op die voicemail een telefoonnummer achterlaat, spreek dat nummer aub langzaam in. Ik vind het altijd zo vervelend als ik drie keer mijn voicemail moet afluisteren omdat iemand zijn telefoonnummer afraffelt.

Kiek

Donderdag 14 mei 2015, Den Haag
Holiday Inn. Nep leren bank. Nep openhaard. Nep boeken

Misc

Gevonden

Readymade

–

Ik zou wel willen wonen
in het bruin
van de Russen
en in het bruin
van de Haagse School.

Oog om oog

OOO

Henk Postma

Benne